De belofte van een groene economie berust op drijfzand. Deze irrationaliteit destabiliseert de Europese industrie en Europese economieën, schrijft Afshin Ellian.
Klimaatverandering werd met succes door activisten en linkse politici op de agenda gezet als de meest urgente existentiële zaak. Die evolueerde in klimaatvrees. Angst voor onze ondergang werd door de media behoorlijk gepropageerd, wie er niet in meeging was gek of roekeloos.
Miljarden voor klimaatbeleid
Voor het klimaatbeleid werd miljarden uitgetrokken. Geld was er in overvloed. De economie in het algemeen en de industrie in het bijzonder werden in het licht van de klimaatondergang niet langer belangrijk geacht. De ratio raakten we kwijt.
Want als de mens de oorzaak van de opwarming van de aarde is, dan moet het beleid in de eerste plaats gericht zijn op de beperking van de mondiale bevolkingsgroei. Daar werd nauwelijks over gesproken. De gevestigde media zwegen over bevolkingsgroei als oorzaak van de opwarming van de aarde.
Groene economie berust op drijfzand
De belofte van de groene economie blijkt op drijfzand te berusten. De Amerikaanse krant The Wall Street Journal (WSJ) schreef een belangrijk artikel, op basis van harde cijfers en onderzoek over de groene economie: ‘Europe’s green energy rush slashed emissions and crippled the economy.’ De industrie wordt ondermijnd en grote projecten uitgesteld als gevolg van extreem hoge prijzen voor elektriciteit.
De groene economie werd als een win-win-pakket aan de man gebracht. Nu, bijna twee decennia later, blijkt deze belofte duur voor de consument en bovendien schadelijk voor de economie, aldus de WSJ.
Stijging elektriciteitsprijzen in Europa
Het is Europa gelukt om de CO₂-uitstoot meer te verminderen dan andere regio’s in de wereld: met 30 procent ten opzichte van 2005. De aarde warmt echter nog steeds op. De haast om over te schakelen naar hernieuwbare energiebronnen heeft een flinke bijdrage geleverd aan de stijging van elektriciteitsprijzen in Europa.
Duitsland heeft volgens het Internationaal Energieagentschap de hoogste elektriciteitsprijs binnen de groep van 25 grote economieën. Wat zijn de gevolgen voor de industrie? De gemiddelde elektriciteitsprijs voor zware industrieën in de Europese Unie blijven volgens WSJ ongeveer twee keer zo hoog als die in de Verenigde Staten en 50 procent hoger dan in China.
Lees ook: Is ambitieus klimaatdoel van Hoekstra houdbaar?
Deze toestand, in combinatie met de oorlog in Oekraïne, werkt verlammend voor de Europese industrie. ‘Onze industrie bloedt leeg’, aldus Dieter Helm, hoogleraar economisch beleid aan de Universiteit van Oxford en adviseur van de Britse regering op energiebeleid.
Dat is een verschrikkelijke conclusie.
‘Groene industrie’ blijkt gebakken lucht
Beleidsmakers beloofden ons dat er door de groene economie een nieuwe en modernere industrie zou ontstaan. Ook deze gedachte blijkt gebakken lucht: Jerome Evans, CEO van een Duitse datacenterbeheerder, wilde zijn twee datacenters in Frankfurt, het internetknooppunt van Duitsland, uitbreiden. De lokale energieleverancier vertelde hem dat hij tien jaar, tot 2035, zou moeten wachten.
Ook Nederlandse bedrijven maken dit mee. Ondertussen kozen de Verenigde Staten, China, India, Brazilië en andere landen voor een ‘en’-strategie, waarbij ze op grote schaal hernieuwbare energiebronnen willen produceren en tegelijkertijd bouwden ze op grote schaal fossiele energiecentrales.
Lees ook: Hoe China groene energie gebruikt als geopolitiek wapen
Maar Europa heeft grotendeels gekozen voor een ‘of’-strategie door zich te haasten om fossiele brandstoffen te vervangen door zonne-energie, windenergie en biomassa. Logischerwijs gingen de belangrijke Europese landen CO₂ zwaar belasten, hernieuwbare energiebronnen subsidiëren en tientallen fossiele energiecentrales sluiten. Het verkeerde klimaatbeleid heeft ertoe geleid dat ‘veel Europese consumenten en bedrijven nu vastzitten in het slechtste van twee werelden’. Helaas ontbreekt nog steeds enige reflectie bij groene politici en gevestigde groene media.
Vermijdbare evolutie van klimaathysterie
Klimaatbeleid, kopte de Volkskrant, is ‘oneerlijk, waarschuwt de Raad voor de leefomgeving en infrastructuur’. De mensen zien de voordelen van kostbare verduurzaming niet.
Groene politici en journalisten willen dat we wapens gaan produceren en ook Oekraïne van wapens gaan voorzien. Maar ze weten niet hoe we dat voor elkaar kunnen krijgen zonder industrie en fossiele energie.
De aarde warmt op, daar kunnen we niet aan twijfelen. Maar we staan voor een existentiële dreiging, de Russische dreiging in een instabiele wereld, waarin economische of militaire steun van de Verenigde Staten niet langer vanzelfsprekend is.
Een vermijdbare evolutie van klimaathysterie naar dogmatische, bijna religieuze, wetgeving. Deze irrationaliteit destabiliseert de Europese industrie en economieën. Dit is het resultaat als het beleid wordt gestuurd door een kinderkruistocht tegen klimaatverandering.
Waar blijft de kritische reflectie op het klimaatbeleid?