Italiës herstelplan: het kost wat, maar dan heb je ook niets

De Italiaanse premier Mario Draghi (partijloos) heeft een plan gepresenteerd waarmee met zo’n 200 miljard euro uit Noord-Europa economische groei moet ontstaan. Maar dat plan gaat voorbij aan het kernprobleem van Italië: er zijn geen Italianen, schrijft Jelte Wiersma.

‘Dan is dat maar weg’, zei de Groningse cabaretier Bert Visscher eens grappend toen hij razendsnel pratend nogal wat speeksel op het podium deed neerkomen. Datzelfde geldt voor al gauw zo’n twintig miljard euro Nederlands belastinggeld dat via het zogenoemde corona-herstelfonds van de Europese Unie (EU) over de grens wordt gekieperd. Dat is dat maar weg. Want de herstelplannen die Draghi heeft gepresenteerd, bieden weinig hoop dat ook maar iets nuttigs gebeurt met het geld uit het corona-herstelfonds uit Noordwest-Europa.

Draghi heeft best zinvolle plannen bij de Europese Commissie ingediend. Snel internet in heel Italië, meer vrouwen aan het werk om de vergrijzing deels op te vangen, hervormingen van de belastingen en nog zo wat. Keurig volgens de eisen van de Commissie, die deels door premier Mark Rutte (VVD) werden afgedwongen. Maar, dat gaat allemaal voorbij aan het kernprobleem van Italië: er zijn geen Italianen.

Kwakkelen sinds einde Koude Oorlog

Als staat bestaat Italië pas sinds 1861 en het heeft in al die jaren eigenlijk maar één succesvolle periode gekend. Dat was vanaf het moment dat de fascistische dictator Benito Mussolini in 1945 werd opgehangen aan een tankstation tot aan het einde van de Koude Oorlog, eind jaren tachtig, begin jaren negentig.

De Sovjet-dreiging via de grote Italiaanse Communistische Partij bracht onder Amerikaanse leiding industrie-elite, Vaticaan, maffia en nog zo wat samen. Met het wegvallen van die dreiging werd de corruptie binnen de christen-democratische en sociaal-democratische partijen blootgelegd en implodeerden de twee meeste capabele bestuurderspartijen.