37 partijen – maar is er op 17 maart wel genoeg keus?

Een bonte verzameling politieke partijen dingt op 17 maart naar de gunst van de kiezer. Toch zijn – anders dan vroeger – katholieke, rechts-extremistische en communistische partijen in geen velden of wegen te bekennen, schrijft Roelof Bouwman.

Aan de Tweede Kamerverkiezingen op 17 maart doen 37 partijen mee. Dat zijn er negen méér dan bij de verkiezingen van 2017.

Enorme variëteit aan partijen, maar er zijn ook lacunes

Een enorme variëteit, zo op het eerste oog. Maar als we wat langer kijken naar de lijst met deelnemende partijen valt op dat er ook lacunes zijn.

Zo doen er drie partijen mee die zich vooral richten op protestantse kiezers (de ChristenUnie, de SGP en Jezus Leeft) en twee voor moslims (NIDA en de Partij van de Eenheid). Maar er ontbreekt een partij speciaal van en voor Neerlands grootste geloofsgemeenschap, te weten de 3,7 miljoen burgers die staan ingeschreven als katholiek.

Grootste deel 20ste eeuw: regering zonder katholieken ondenkbaar

We zijn daaraan inmiddels gewend geraakt, maar toch is het een beetje vreemd. Gedurende het grootste deel van de twintigste eeuw was een regering zonder deelname van katholieke partijen in ons land ondenkbaar. Nog in de jaren zeventig haalde de Katholieke Volkspartij (KVP) 27 zetels en drong bovendien de Rooms Katholieke Partij Nederland (RKPN) door tot de Tweede Kamer.

Ook mag het gerust opvallend worden genoemd dat we op het stembiljet geen enkele partij aantreffen die volgens de criteria van de Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst (AIVD) het stempel ‘extreem-rechts’ verdient.

De oudste groepering met dit predicaat is de in 1971 opgerichte Nederlandse Volks-Unie (NVU). Bij de Tweede Kamerverkiezingen van 1977 haalde de partij onder leiding van Joop Glimmerveen (‘Voor een blank Nederland’) haar beste resultaat: 0,40 procent van de stemmen. De aanhang van de NVU was vooral te vinden in de grote steden, met Den Haag (1,35 procent) en Amsterdam (1,25) als uitschieters.