Zoals de jonge Elizabeth leert in Constanteyn Roelofs’ favoriete serie The Crown, is het de taak van de met magie omgeven monarchie identitair leven in de natie te blazen. Zeker nu ministers en bureaucraten schutteren met impopulaire maatregelen als een lockdown, had het de Oranjes gesierd om het volk een hart onder de riem te steken in plaats van de wijk naar Griekenland te nemen.
Meegaande met de neurotische identitaire trend van het openlijk te koop lopen met allerlei voorkeuren en geaardheden zal ik het maar gewoon bekennen: ik ben Anglofiel. Geef mij tweed, tuttige terriërs en smakeloze fish met slappe chips en ik ben een gelukkig man.
Het is dan ook dolle pret dat er deze maand – nu het weer zich zo goed leent voor Netflixavonden op de bank en de pub toch dicht is – een nieuw seizoen van The Crown uitkomt. De serie over het wel en wee van Queen Elizabeth II is één groot feest van corgi’s en Land Rovers en ik ben vanzelfsprekend groot fan.
Het was weer dolle boel toen onze royals vakantie moesten afbreken
Constanteyn Roelofs
Wekelijks verkent historicus Constanteyn Roelofs de tragikomische tegenstrijdigheden in economie en maatschappij.
Ik vraag me af of de familie Von Amsberg trouwens ook gezellig met z’n allen op de bank kruipt om de serie te kijken. Ze kijken misschien wel naar de serie op de manier waarop paleontologen naar Jurassic Park kijken, of dokters naar E.R. Ze zullen vast een boel herkennen. De machteloosheid van de constitutionele rol bijvoorbeeld.
Mogelijk zullen ze de veelvuldig in beeld gebrachte sensatielust van de pers met dezelfde verzuchting dragen als Elizabeth en prince Philip – het was immers weer dolle boel afgelopen week toen onze royals hun vakantie na negatieve publiciteit moesten afbreken.
In het onwaarschijnlijke geval dat er ooit een serie gemaakt wordt over het leven van Willem-Alexander dan zou ik als screenwriter zéker het voorval als aflevering opnemen. Het komisch potentieel van de zaak is immers hoog en het politieke geblunder geeft mooi ruimte voor de strijd binnen de driehoek van ego, kroon en politiek – exact het recept waar de showrunners van The Crown ons keer op keer mee verwennen.
Lees ook dit commentaar van Arendo Joustra: Niet door buitenaf, maar door eigen toedoen implodeert monarchie
Er zit ook een wijze les in die ook in de serie zit over de symbolische functie van de Kroon, die we ook terugzien in The Crown. Op een zeker moment wordt de jonge Liz door het schoolhoofd van Eton de theorie van Walter Bagehot bijgebracht dat de Engelse regering verdeeld is in het efficiënte deel (de ministers en de bureaucratie die het Empire draaiend houden) en het verwaardigde deel – de in de Kroon berustende magie om identitair leven in de natie te blazen.
De truc van de vorst is natuurlijk om alle rituelen zo te doen, alle lintjes op dusdanige manier door te knippen en alle topsporters en eminente zakenlieden op de correcte wijze te ridderen, dat het Volk nog het idee heeft dat de zegen van God door de kroon op de dankbare natie rust.
De Kroon had even kunnen compenseren voor geschutter kabinet
Terwijl het efficiënte deel van onze natie staat te schutteren met onduidelijke en impopulaire lockdowns en ironisch genoeg het afgeslankte zorgstelsel door z’n efficiëntie ineens vastloopt bij zo’n crisis, had het verwaardigde deel van de kroon juist even kunnen compenseren. Gewoon, eventjes wat hoop en verbinding scheppen met die wonderlijke hermelijnenmagie.
Stel, we hadden beelden gehad van de prinsesjes die oranje mondkapjes voor kwetsbare weduwen naaien, de vorstin die elleboogboksen uitdeelt aan moe maar strijdbaar zorgpersoneel, prins Pils die nog een laatste biertje tapt voor de kroeg een maand sluit…
De wijk nemen naar Griekenland terwijl de rest van het land z’n vakantie heeft moeten afzeggen was vanuit Bagehotiaans perspectief een vorst onwaardige beslissing en een beetje dom.