De ‘oorlog’ tegen corona is geen oorlog!

De meeste Nederlanders gedragen zich voorbeeldig in deze crisistijd en sommigen zijn begrijpelijkerwijs ‘coronamoe’. Maar de parallel die wordt getrokken tussen de coronacrisis en oorlog, is fout en verwend, schrijft Philip van Tijn: ‘De voorschriften roepen in de verste verte geen associaties op met de oorlogsjaren.’

Je hoort voorzichtig om je heen het begrip ‘coronamoeheid’ opkomen. Eerst nog fluisterend, alsof de spreker zich geneert, maar allengs luider. Is het iets waarvoor je je moet schamen? Ik zou het niet doen, want het is al te menselijk.

Op 23 januari ging de Chinese stad Wuhan op slot, een tijd later ontstond een rel over het onsmakelijke carnavalslied Voorkomen is beter dan Chinezen. Carnaval ging gewoon door. Tussen 23 en 26 februari was Zuid-Nederland in de ban van zuipen en hossen en niet lang daarna  was er de grote uitbraak van het coronavirus in Noord-Brabant. De altijd beschikbare deskundigen denken dat tussen het een en het ander wel eens een verband zou kunnen bestaan!

Intussen was de situatie in China dramatisch verslechterd en leek het erop dat het virus geen halt wilde houden bij de Chinese grenzen. In mijn agenda zie ik in de weken van 24 februari en 2 maart nog heel veel afspraken staan die ik zonder aarzeling en zonder extra maatregelen ben nagekomen: vergaderingen, boekpresentatie, begrafenis, een opening, een groots afscheidsfeest. In Italië was intussen de uitbraak goed op gang aan het komen. In de week van 9 maart valt het bij mij stil: alles wat in mijn agenda staat, heb ik doorgestreept, of omdat het überhaupt werd afgelast of omdat ik er zelf van afzag. (‘Nou, wel wat schijterig, als ik het mag zeggen. Wat kan er nou helemaal gebeuren?’)

In drie dagen veranderde alles

Op 6 maart werd de eerste coronadode haast pontificaal live op de televisie gemeld, op 9 maart de tweede. Kort daarna ging ik in zelfgekozen quarantaine, zelfisolatie of hoe dat verder ook mag heten. Ik was daarmee, constateer ik zonder ijdelheid, in Nederland één van de eersten. Niet omdat ik een angsthaas ben, verre van dat, maar omdat een leven vol onverwachte momenten en tegenvallers mij heeft geleerd om in elk geval voorzienbare risico’s te minimaliseren.

Een paar dagen later hield onze premier zijn koddige persconferentie over groepsimmuniteit en het mijden van elkaars handen, om te eindigen met een ferme handdruk voor de nieuwe huiskamericoon Jaap van Dissel. En weer een paar dagen later hield dezelfde premier een toespraak tot de natie, waarin de toon een volslagen andere was. In die week is de wereld, althans Nederland, veranderd, maar in veel andere landen ging het niet wezenlijk anders.

Drie weken lijken een eeuwigheid

Dat is nu drie tot vier weken geleden, maar het lijkt een eeuwigheid. Vandaar die coronamoeheid. We willen nu wel weer eens ander nieuws in de krant, we willen dat de Tour doorgaat, we willen in deze mooie dagen naar het strand en de bossen. We willen onze zomervakantie boeken. We willen van die jengelende kinderen in huis af.