In Italië stapelen de problemen zich op: op economisch gebied, op immigratiegebied en nu ook nog in de diplomatieke sfeer. Met Frankrijk, de voormalige vaste Europese partner.
Henry Kissinger schrijft in zijn memoires dat tijdens zijn bewind als Amerikaans minister van Buitenlandse Zaken (1973-1977) het Italiaanse buitenlandse beleid zich beperkte tot het inspecteren van de erewacht na aankomst op het vliegveld. Dat was uiteraard een dichterlijke overdrijving, maar in de kern is het wel waar.
Bram Boxhoorn
Bram Boxhoorn is historicus en directeur van de Atlantische Commissie. Hij is tevens gastdocent bij Webster University, Leiden. Boxhoorn schrijft wekelijks een blog voor Elsevier Weekblad over buitenlandse politieke kwesties.
De strikte scheiding tussen buitenlandse en binnenlandse onderwerpen is in Italië inmiddels grotendeels weg. Veel ‘buitenlandse’ onderwerpen zijn in de Italiaanse nationale politiek doorgedrongen. De ooit zo stevige Italiaans-Franse relatie is daar nu het slachtoffer van.
De Italianen konden altijd op Frankrijk rekenen
Italië ontwikkelde zich na de oorlog tot een belangrijk bondgenoot van de Fransen. De christen-democratische leider Alcide De Gasperi legde daarvoor het fundament. Hij was een van de ‘stichters’ van het proces van Europese integratie. ‘Brussel’, en Noord-Europa in het algemeen, werden gezien als rolmodellen voor de gemankeerde Italiaanse staatsvorming.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?