Een kinderpardon komt altijd neer op emotionele chantage constateert Afshin Ellian. Niet de ruimhartige behandeling van kinderen is het probleem, wel het inzetten van kinderen als instrument voor een verblijfsvergunning. Hopelijk is dat nu voorgoed afgelopen.
Het talkshowpardon wordt onhoudbaar. Dat woord leen ik van VVD-fractievoorzitter Klaas Dijkhoff. Het is maatschappelijke gezien geen kinderpardon, maar een talkshowpardon, omdat het zonder de emotionele commotie in talkshows geen politiek vraagstuk kan worden.
In talkshows regeert emotie: wie niet gehoorzaamt, is harteloos
Afshin Ellian
Prof. mr. dr. Afshin Ellian (Teheran, 1966) is hoogleraar encyclopedie van de rechtswetenschap en wetenschappelijk directeur van het Instituut voor Metajuridica aan de rechtenfaculteit van de Universiteit Leiden. Hij schrijft wekelijks onder meer over de idealen en vrijheden van de westerse cultuur.
Daar regeert de emotie en wie aan deze emotie niet gehoorzaamt, wordt als harteloos persoon neergezet. De emotiefabriek werkt niet voor volwassenen, althans niet in dezelfde mate als voor kinderen. Dat zagen we in de zaak van de Turkse kleermaker Zekeriya Gümüş.
Gümüş was een afgewezen asielzoeker die illegaal in Amsterdam verbleef. PvdA-staatssecretaris Elizabeth Schmitz weigerde Gümüş te legaliseren. Zij zag geen reden om hem en zijn familie een verblijfsvergunning te verlenen. Indertijd was het kabinet-Kok I (PvdA, VVD en D66) aan de macht.
De emoties liepen hoog op. Niemand had immers last van Gümüş, ook de belastingdienst niet. Hij betaalde keurig zijn belasting. Ja, in die tijd kon dat nog. Eigenlijk was hij economisch gezien een voorbeeldige vreemdeling: hij was zelfredzaam en had geen crimineel verleden.
Dossier-Gümüş in kabinet-Kok toonde selectiviteit emotiefabriek
Het dossier-Gümüş werd geërfd door staatssecretaris Job Cohen (PvdA). De discussie over de witte illegalen brak in alle hevigheid los. En natuurlijk stonden de kerken in de rij om de illegalen te helpen: het christendom kan niet bestaan zonder pechvogels! Uiteindelijk werd Gümüş in 1997 Nederland uitgezet.
Hij was een product van gedoogbeleid. Het niet uitvoeren van de wet werd afgeschaft door PvdA-staatssecretarissen. Zij wilden een streng maar rechtvaardig beleid. Was Gümüş een mooi uitziende jongen van 11 jaar geweest, dan was kans zeer groot dat hij en zijn familie niet waren uitgezet.
De emotiefabriek werkt dus selectief.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?