Poolse hangsnorren: twintig jaar aanrommelen met immigratie

De afgelopen twintig jaar heeft Nederland onnavolgbaar immigratiebeleid gevoerd, schrijft Syp Wynia. De afgelopen maanden waren typerend. Waarschuwen voor Poolse arbeidsmigranten, maar tegelijkertijd het Marrakesh-pact ondertekenen: wie snapt het nog?

Aan de vooravond van kerst 1998 bezocht ik samen met verslaggever Eric Vrijsen Wim Kok in het Catshuis. De PvdA-premier was, toch niet geheel vanzelfsprekend, in een goed humeur. Het was een goed jaar geweest, hij had de verkiezingen gewonnen en de economie liep als een trein.

Als het goed gaat met de economie duurt het nooit lang voordat er stemmen opgaan om meer immigranten binnen te halen. Bedrijven beginnen erover, even later ook politici: vooral zij met weinig geheugen en weinig antenne – het soort dat voor elk probleem immigratie als de oplossing ziet. Terwijl er toch voldoende leergeld is betaald om te weten dat immigratie vaak vooral problemen veroorzaakt.

Kok was ongevoelig voor ‘meer immigratie’-pleidooien. ‘Voor economische vluchtelingen staat Nederland niet open,’ zo zei hij, al was het maar omdat er nog een grote ‘stille reserve’ was van werklozen en arbeidsongeschikten.

Europese immigratiepolitiek hobbelt alle kanten op

Drie jaar later raakte het via de Verenigde Naties populair om immigratie als oplossing te zien voor Europese problemen. Kok raakte geïnteresseerd en even leek het of ook in Nederland de sluizen opengingen. Maar PvdA-minister Willem Vermeend van Sociale Zaken zag er niets in.

Jetten dekt alles af met soundbite dat ‘migratie van alle tijden is’. Ja, dank je de koekoek

Op datzelfde moment, in 2001, ageerde Kok samen met de Britse premier Tony Blair tegen de Duitse bondskanselier Gerhard Schröder, die Polen en andere Oost-Europeanen nog zeven jaar buiten de deur wilde houden als ze in 2004 lid van de Europese Unie werden. Kok en Blair vonden dat immoreel.