Hoe het publieke debat is verworden tot een kippenhok

De afgelopen week is weer eens duidelijk geworden dat in het publieke debat gevoelens en opportunisme zwaarder wegen dan rationele afwegingen, schrijft Geerten Waling.

Of het nu gaat om asielzoekerskinderen, klimaatverandering, een relatiecrisis van de D66-leider of oude tweets van een VVD-Kamerlid, de politiek is persoonlijk, het persoonlijke is politiek – en erger nog: alles wat persoonlijk is, is ook meteen emotioneel. Sentimenteel zelfs. Als het gevoel het wint van argumenten, leggen rationele en zorgvuldige afwegingen het af. Dat blijft niet zonder gevolgen: het politieke debat komt niet verder dan verontwaardigd gekakel, de bureaucraten krijgen vrij spel.

Emotie zit rechtvaardige asielprocedure in de weg

Over de Armeense kinderen is al zoveel gezegd. Natuurlijk is het superfijn voor deze twee dat ze mogen blijven, maar het grotere probleem is met deze beslissing van de staatssecretaris niet weg. Het lange procederen van asieladvocaten en (begrijpelijk volhardende) ouders leidt er nu eenmaal toe dat de kinderen van asielzoekers in Nederland kunnen opgroeien. Keer op keer worden afgewezen, geeft gezinnen nog geen recht om opeens wel te blijven als de kinderen geen binding meer hebben met het land van herkomst.

En dat mag de staatssecretaris gaan uitleggen aan al die kinderen die in eenzelfde positie zitten en minder in het publieke oog lopen, omdat ze niet mediageniek genoeg zijn of omdat het veelkoppige monster van het publieke debat de aandacht ergens anders op heeft gericht.