DENK is verrassender dan je denkt. Donderdag had een ‘Mocro Late Night’ plaats op het partijbureau van DENK op de Schiekade in Rotterdam, een evenement speciaal gericht op Marokkanen. Het was georganiseerd door de jongerenorganisatie, Oppositie. Vorige week hadden de DENK-jongeren ‘Suri Night’ georganiseerd.
Hoe ziet een avond bij DENK er eigenlijk uit? De media beschrijven de afsplitsing van de PvdA als een ‘migrantenpartij’ of de ‘PVV voor migranten’. Voor Elsevier en mijn eigen interesse ging ik op onderzoek uit.
‘Zijn er Hollanders in de zaal?’
De avond was uitverkocht, ik kon nog net een plaatsje bemachtigen. Het publiek was gemengd, jong en oud liepen door elkaar, evenveel mannen als vrouwen. Op het eerste gezicht was ik de enige blanke persoon. Mensen wezen subtiel naar mij terwijl ze met elkaar praatten. Ik viel blijkbaar op. Veel tijd om de sfeer in mij op te nemen na binnenkomst was er niet. Leden van de organisatie vroegen mij vlak na elkaar met een glimlach of ik iets nodig had en of ik het naar mijn zin had. ‘Zo gaat het hier altijd,’ verzekerde een mannelijke bezoeker die naast mij stond.
Een aantal sprekers zou het woord voeren. Mourad Ouari sprak over de hoge criminaliteitscijfers onder bijvoorbeeld Marokkanen. Zijn bedrijf, Start Up Your Life, helpt jongeren om een baan te krijgen. Mounir Elj, een vlogger, deed stereotypes na van voetbalcommentatoren. ‘Zijn er Hollanders in de zaal?’ Het bleef even stil. ‘Niemand?’ Ik stak mijn hand op, waarna hij grappend een ‘Hollandse’ presentator nadeed. Een man die monotoon en passief over voetbal praat. Turkse- en Marokkaanse stereotypes van voetbalpresentatoren waren er ook: luidruchtig en vol passie.
Mijn Hollandse komaf kwam ook bij de volgende spreker, komiek Yahia Yousfi, ter sprake. Hij zong met de zaal een Marokkaans nummer. Het enige wat ik kon verstaan was ‘Allahu akbar’. Op het moment dat het nummer was afgelopen grapte hij: ‘Die Hollander vraagt zich vast af waar die in vredesnaam is beland.’ De zaal lachte en klapte, ik kon de humor er wel van in zien. De laatste spreker was kandidaat-Kamerlid voor DENK, Farid Azarkan. Hij hield een toespraak over discriminatie en de multiculturele samenleving: ‘De multiculturele samenleving heeft gefaald? Kijk naar alle mensen hier van verschillende afkomst die maatschappelijk betrokken willen zijn. Ik noem dat geen falen.’
DENK als migrantenpartij
Het was tijd voor vragen vanuit het publiek. Het aantal vragen was minimaal. Ik stak mijn hand op en vroeg Azarkan of hij het erg vond dat DENK wordt gezien als de ‘migrantenpartij’. Is het een bewust doel? Wat vindt hij van het feit dat ik als enige Hollander bij dit evenement ben? Een vrouw op de voorste rij kwam voor Azarkan kon antwoorden tussenbeide: ‘Is het misschien niet beter om dat aan jou te vragen?’ In het publiek knikten bezoekers instemmend. Azarkan maakte een gebaar mijn kant op. ‘Kom maar het podium op.’
Niet veel later was er een discussie tussen het publiek, Azarkan en mij. ‘We staan voor iedereen open, maar we vinden het niet erg dat we als migrantenpartij bekend staan’ antwoordde Azarkan nadat ik een aantal keer aandrong op een antwoord. Op mijn vraag over het toestaan van vrouwenbesnijdenis reageerde hij resoluut: ‘Nee natuurlijk zijn wij daar niet voor!’
Na de discussie wees een jongeman uit de zaal naar de voorbeeldfunctie van de partij. ‘DENK moet de kans grijpen om de zachte en warme kant van Marokkanen te laten zien. Die vinden het vaak moeilijk, maar jullie kunnen er iets aan doen.’ Azarkan knikte en richtte zijn blik weer mijn kant op. ‘Kom, dan geven we elkaar een knuffel.’
Borrel met Marokkaanse thee
Marokkaanse muziek luidde het laatste deel van de avond in: de borrel met Marokkaanse thee. Ik vroeg om wijn, maar die werd niet geschonken. De zaal liep langzaam leeg en ik had een gesprek met een aantal mensen van de organisatie. Veel jongeren benaderden mij: ‘Het is moedig en goed dat je bent gekomen en deze vragen stelde.’
Het was erg aardig maar ik wist niet hoe ik moest reageren. Het enige wat ik had gedaan was een Hollander zijn en kritische vragen stellen. ‘Het zou normaal moeten zijn, maar tegenwoordig komen mensen niet meer uit hun bubbel,’ zei een bestuurslid van de organisatie. ‘Na een paar keer word je lid,’ grapte een jongeman die onderweg was naar de uitgang. ‘Die kans is klein, ik denk dat een multiculturele samenleving niet werkt’ reageerde ik. ‘Dat is prima, we kunnen het oneens zijn, als we maar blijven praten’. Dat is ook de kern van een democratie. Iedereen kan ideeën spuwen achter een beeldscherm, het is belangrijker om persoonlijk de discussie te voeren.