Victor Pak, die als vrijwilliger voor de campagne van Hillary Clinton naar Denver trok, schrijft over zijn persoonlijke observaties tijdens dit avontuur.
In het land waar de term ‘Law and Order’ ooit Richard Nixon het presidentschap bezorgde kan je de regels maar beter serieus nemen. Zelfs als je haast hebt, en dat heb je in het verkeer al gauw. Denver is een immens populaire stad om naar toe te verhuizen. De wegen en parkeerplaatsen zijn alleen nog niet berekend op al dat nieuwe verkeer.
De regels zijn om niet mee te spotten, zelfs als het van dat Hollandse zeikweer is en de nood hoog. Het bord bij het parkeerterrein van de Amerikaanse koffieketen en naastgelegen broodjeszaak waarschuwt nog: ‘Afgesloten terrein, verboden te verlaten. Auto’s worden weggesleept voor eigen kosten.’ Maar ach, een krabbeltje van iemand krijgen aan de overkant van de straat kan best. Even parkeren en in twintig minuten weer terug bij de auto.
Meer van Victor Pak: ‘Ook in Amerika geldt: verleden is nooit beter geweest dan toekomst‘
Weggesleept
Tenminste dat had ik gedacht. Bij terugkomst staat de auto er niet meer. Of had ik hem geparkeerd in de naastgelegen straat? Nee, ik weet het zeker, hij stond hier, naast die rode! Ze zouden toch niet…
De lijn gaat over: ‘Hi, hebben jullie zojuist een auto weggesleept nabij Colfax ave?’ schreeuw ik door de telefoon zodra er opgenomen wordt. ‘Dat kan kloppen meneer, wat voor auto?’ ‘Een zwarte, Honda, Civic, coupe, 2003.’ ‘Ja dat klopt, die kunt u voor 200 dollar ophalen op Kalamath street nummer 180.’
Snel maar even een Uber bestellen, ik wil m’n auto terug! Wat een onzin, het was nog wel m’n intentie om bij terugkomst even te lunchen bij een van die twee ketens. Het slaat helemaal nergens op, probeer ik woedend m’n vader de situatie aan de telefoon uit te leggen: ‘Doe maar gewoon rustig aan, jongen.’
Dreigen met een rechtszaak
De kalmte is ver te zoeken, eenmaal aangekomen bij het bedrijf dat verantwoordelijk is. Tweehonderd dollar, zijn ze helemaal gek geworden! Met inbegrip van een stallingsoplage van 35 dollar voor vierentwintig uur? Jullie hebben m’n auto maximaal een half uurtje hier gehad. En wie heeft jullie wel niet gebeld om m’n auto weg te halen? Ik maak er een rechtszaak van!
De vrouw achter het loket – wat niets meer is dan een raam in een bouwkeet – blijft bijzonder rustig en Amerikaans vriendelijk, terwijl ik sta te verregenen. ‘Wat een schitterend shirt heb je aan, erg leuk!’ ‘Oh en die paraplu, I love it!’ Als de creditcard ook nog eens weigert komt de stoom uit m’n oren. Ook nog tien minuten in dit weer naar de ATM lopen en weer terug.
Zeiknat en met tweehonderd dollar in de hand keer ik terug. Even een krabbeltje zetten en eindelijk; ik heb m’n auto terug. Ik draai het contact om en de radio springt aan. Langzaam begin ik het gefluit te herkennen. ‘Don’t worry, Be happy’, klinkt het.