Pieter Waterdrinker: Als ik zou moeten stemmen, zou ik niet weten op wie

Nederland mag binnenkort stemmen. Pieter Waterdrinker stemt zelf niet omdat hij in het buitenland woont en zich daarom niet met de binnenlandse politiek wil bemoeien. Het valt hem vanuit dat perspectief op hoe Nederlandse lijsttrekkers relatief weinig over zaken van internationaal belang spreken. Hij heeft vertrouwen in de Nederlandse kiezer.

Nu de nationale parlementsverkiezingen met rappe schreden naderbij komen, denk ik terug aan de politiek in mijn jeugd. Er is geen heden zonder verleden – een les die we met de huidige oorlogen in Oekraïne en rond de Gazastrook eens te meer zouden moeten beseffen. Maar beseffen we dat ook werkelijk?

U volgt het natuurlijk allemaal beter dan ik – vanuit het buitenland, waar ik verblijf, is dat toch moeilijker – maar hebt u de dames en heren Spitzen-politici, die al dan niet verhuld hun zinnen hebben gezet op het Torentje, zich werkelijk horen uitlaten over de wereld? Over de dreiging van China? Over Taiwan? Over wat we moeten doen als Oekraïne – wat God verhoede – de oorlog tegen Rusland niet wint maar verliest? Als we daarna afstevenen op een nieuw IJzeren Gordijn?

Rusland heeft eenderde van zijn staatsbudget gereserveerd voor de oorlog in Oekraïne; 6 procent van het bruto nationaal product gaat naar het leger. Niet naar defensie, maar naar het leger. Laat dat even bezinken. Een groot verschil. Van Amsterdam naar Moskou is het maar drie uur vliegen. Ik heb het een paar keer met de auto gedaan, in krap twee dagen.

Kijken politici wel echt over de grenzen?

Hebt u de vaderlandse Spitzen-politici op wie u van plan bent te stemmen al een verhoging horen bepleiten van de 2 procent norm van het bruto nationaal product als bijdrage aan de NAVO? Bijvoorbeeld 3 procent, of 4? Als Donald Trump voor de tweede keer in het Witte Huis komt – wederom: wat God verhoede – dan is de kans bijzonder groot dat Europa er alleen voor komt te staan. Om de kathedralen van Reims, Florence en Salisbury, de wijngaarden in Toscane, die langs de Rijn en in de Provence, de havens, de fabrieken, de ziekenhuizen, de musea, de buitenwijken, de prettige villa’s in het groen, de buurthuizen, de stadscentra met al die leuke winkeltjes, eethuisjes en restaurants, de spoorlijnen, de snelwegen die ons elke zomer in onze al dan niet elektrieke automobielen naar zonnige oorden en stranden brengen, te verdedigen.

‘We zullen in de toekomst 4 procent meer uitgeven aan defensie.’ Hij of zij met reële ambities in Den Haag pleegt met het uitspreken van deze woorden instant politieke zelfmoord.