De leegte van de progressieve leer

In de vaderlandse kranten werd voormalig paus Benedictus XVI afgeschilderd als een oude man die niet mee kon met zijn tijd. In diezelfde kranten kreeg de oudejaarsconference van Claudia de Breij jubelende recensies. Constanteyn Roelofs probeerde ernaar te kijken, maar als je niet in de progressieve kerk zit, is het gewoon niet leuk.

Door omstandigheden bevond ik mij op oudjaarsdag in de kerkbankjes van de Krijtberg. De oudejaarsmis in het Amsterdamse bolwerk van de jezuïeten stond in het teken van het overlijden van papa emeritus Joseph Ratzinger. De superlatieven schoten tekort om Ratzinger te omschrijven. Hij was, volgens de celebrant, de ‘Mozart van de theologie’ die in heldere en toegankelijke taal een oeuvre had opgebouwd dat qua omvang en theologische diepgang zich moeiteloos kon meten met de grote kerkvaders. Een polyglot bovendien die in de klassieke talen thuis was, maar ook moeiteloos in alle grote talen van de kerk met zijn studenten converseerde en die op iedereen die bij hem had gestudeerd een onuitwisbare indruk had achtergelaten als een docent van ongeëvenaarde klasse.

Dat is niet de Ratzinger die we kennen uit de vaderlandse couranten: daar lezen we vooral over een beetje oude man die niet mee kon met zijn tijd en die niet adequaat genoeg optrad tegen de misbruikschandalen – uit een raar soort kathofobie en een algemene desinteresse moeten we het daar dan weer mee doen.

Als je niet in de progressieve kerk zit, dan is De Breij niet leuk