Monique Samuel, alias Mounira of Mounir, mag op televisie telkens weer haar ‘deskundigheid’ tentoonspreiden. De publieke omroep vergeet in haar geval kennelijk dat het soms beter is om mensen tegen zichzelf in bescherming te nemen.
Elke storm brengt zijn eigen verschijnselen voort. Islamitische Staat bracht niet alleen zijn eigen moordenaars voort, maar ook deskundigen.
Datzelfde geldt voor de Arabische ‘lente’: een opstand die door de Amerikaanse en Europese media het predicaat ‘lente’ kreeg. In de Arabische wereld noemen ze het de revolutie.
Voor het Westen was het een mediaspektakel. Het eerste verschijnsel dat de Nederlandse Publieke Omroep (NPO) voortbracht, was Monique Samuel.
Linkse studente
Samuel is een Egyptische, opgegroeid in Nederland. Zij is een Egyptische Kopt, een christen, die in Amsterdam politicologie studeerde. Zij sprak in de dagen van de Arabische, islamitische revoluties als een goed opgeleide linkse studente: anti-kapitalisme, anti-racisme, anti alle fobieën.
Haar carrière begon met de emotionele commentaarsessies bij Pauw & Witteman. President Hosni Mubarak van Egypte moest weg. Hij was het ergste wat de Amsterdamse politicologiestudente op dat moment kon bedenken.
En Mubarak trad af. Hij wilde zijn land niet in een burgeroorlog storten. Uit blijdschap en aandachttrekkerij danste mevrouw Samuel op de tafel van Pauw & Witteman.
Buikdansje
De aanwezigen waren waanzinnig blij dat de NPO ter gelegenheid van de val van een Arabische dictator een buikdans liet uitvoeren. Een gênante, bizarre vertoning. Een Kopt danste in Amsterdam voor de ondergang van haar eigen volk en familie. Wellicht wist de Kopt niet wat de Kopten te wachten stond.
De dansende Kopt danste echter voor zichzelf, voor de geboorte van haar nieuwe carrière als Midden-Oosten-deskundige. Daarvoor hoefde ze niet een paar degelijke academische artikelen te hebben geschreven.
Een buikdansje maakte van haar een Midden-Oosten-deskundige – en daarmee was haar Arabische lente een weergaloze lente geworden. De NPO is een lentemachine.
Farao
De dansende Kopt werd gaandeweg bang. De Moslimbroeders kwamen aan de macht. Er kwamen geen democratie of mensenrechten in het paleis van Egyptenaren. De islamitische farao schiep ruimte voor het gewelddadige optreden tegen Kopten.
Samuel keerde zich tegen de Moslimbroeders, waarna ze ontdekte dat de NPO wel met een buikdansje in de goede richting kan worden geduwd, maar dat dat niet geldt voor de Arabische ummah.
Brutaliteit
De luidruchtige leden van de ummah waren boos op Samuel. En omdat zij geen fan is van Ayaan Hirsi Ali of van Malala Yousafzai, maakte zij meteen in een praatprogramma in het Arabisch aan alle broeders en zusters duidelijk dat zij, de Kopt, enorm veel respect heeft voor Mohammed, voor de islam en voor de Koran.
Ik ben een dansende dhimmi, zei de Kopt, vergeef mijn brutaliteit. Klaar.
Nee, niet klaar. Nederland kan haar toch serieus nemen als een lesbische dame? Daarop kon Samuel nauwelijks een nieuwe deskundigheid bouwen, tenzij ze ten strijde wilde trekken tegen de islamitische en de Koptische homofobie.
Moed
Maar dat was niet de intentie en daarom werd het niks. In alle eerlijkheid kwam er niets serieus, diepzinnigs en of analytisch uit de mond van ons meest geliefde Kopt. De dhimmi-status is hardnekkig, een nachtmerrie die al eeuwenlang om de ziel van een andersdenkende is gebouwd.
Wie het islamitische beton wil verbrijzelen, moet over exceptionele moed beschikken.
Plotseling hoorden we Eva Jinek dat zij een ‘hartverscheurend’ verhaal van Monique Samuel had gelezen. ‘Ik ben geen Monique maar Mounira. Eigenlijk wil ik Mounir zijn, een man.’
Baard
Niets bijzonders: dat noemen wij een seksuele transformatie, ook toegestaan in de meeste islamitische landen. Hier verwacht u dat Mounira zich liet ombouwen tot Mounir, maar dat is niet het geval.
Samuel ontdekt dat zij niet een man is en ook niet een vrouw, maar dat ze ertussenin zit. Jinek merkte op dat zij misschien over twee jaar een baard heeft, waarop tafelgenoot Robert ten Brink reageerde: doe dat niet. Het was een esthetische uitspraak.
Hierop werd Mounira agressief: Robert ten Brink mocht geen mening over haar hebben. Mounir vergeet de wederkerigheid: het is een gesprekstafel waarbij de meningen over en weer worden geuit. Ach, een typisch Egyptisch, Midden-Oosters probleem dat zich ook ten tijde van Mubarak voordeed.
Onfeilbaar
Wat wil Samuel eigenlijk? Zij haat de bipolaire wereld: allochtoon-autochtoon, moslim niet-moslim, man-vrouw, links-rechts. Weg met alle vormen van onderscheid, behalve één: het eigen onfeilbare absolute IK waarvoor allen met respect moeten buigen.
Dit was geen diepzinnige overpeinzing over de identiteit en de identiteitsvorming. Het was een bizarre uitzending. Het kindje van de Arabische lente van de NPO begint zich als een narcistische aansteller te gedragen.
Beschermen
Dit soort programma’s en uitzendingen verwacht je in de entertainmentprogramma’s van sommige commerciële omroepen: Barbie van Oh, oh Cherso! Gelukkig doen zij dat zonder subsidie.
De publieke omroep heeft in sommige gevallen de morele taak om mensen te beschermen tegen zichzelf. De NPO bevorderde het narcisme bij een aansteller: van Monique Samuel, naar de dansende Kopt naar Mounira naar Mounir.
Het heeft allemaal een ernstig Oh, oh Cherso-gehalte, dat begint bij De Wereld Draait Door.