Timmermans werpt zich in strijd tussen Brussel en hoofdsteden

Van 23 tot en met 26 mei 2019 mogen zo’n 330 miljoen burgers van 27 EU-landen stemmen voor het 705 leden tellende Europees Parlement. Komt er een einde aan de trend dat het Parlement steeds machtiger wordt? Dezer dagen proberen regeringsleiders dat wel te forceren, maar het Parlement en de Europese Commissie vechten terug.

De regeringsleiders – onder wie de Duitse bondskanselier Angela Merkel (CDU), de Franse president Emmanuel Macron (En Marche!) en premier Mark Rutte (VVD) – vinden dat zij de democratische stem van de burger vertegenwoordigen. Daarbij is de Europese Commissie de uitvoerder van hun besluiten en blijft het Europees Parlement een lege huls. In de bekende woorden van Rutte: ‘een feestcommissie op zoek naar een feest’.

Kamp Juncker, Timmermans, Weber en Verhofstadt: Parlement bepalend

Daartegenover staat een kamp van de Luxemburgse Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker (CSU), eerste vicevoorzitter Frans Timmermans (PvdA), de Duitse fractievoorzitter Manfred Weber (CSU) van de Europese Volkspartij (CDA) en de Belgische fractievoorzitter Guy Verhofstadt (Open VLD) van de liberale ALDE (VVD, D66).

Zij vinden dat de uitslag van de Europese Parlementsverkiezingen de belangrijkste democratische stem van de Europese burger is. Zij proberen de Parlementsverkiezingen te promoten als de enige echte Europese verkiezingen. Waarbij de uitslag bepaalt wat het programma van de Europese Commissie wordt en uit welke mensen de Commissie bestaat.

Deze tendens is paradoxaal genoeg in gang gezet door diezelfde regeringsleiders. In 2005 wezen de Franse en Nederlanders kiezers per referendum de Europese Grondwet af die voorzag in meer macht voor de Commissie en het Parlement. De regeringsleiders en nationale parlementen bruuskeerden hun kiezers vervolgens opzichtig door in 2008 toch het Verdrag van Lissabon te tekenen – de verkapte Europese Grondwet zonder vlag en volkslied, maar mét meer macht voor het Europees Parlement.