Ik ben een vrouw, niet een ‘mens met baarmoeder’

Dat ik een vrouw ben, is niet iets waar ik speciaal trots op ben, het is gewoon zo. Ik had ook best een man willen zijn, maar vrouwen hebben als voordeel dat ze leuke en verschillende kleren aankunnen en zich opmaken, al zijn er nu ook mannen die een rokje willen dragen en make-up gebruiken. Van mij mag het, al kijk ik er wel even naar.

Nu was het lang niet altijd een pretje om een vrouw te zijn, en ik verklap geen geheim als ik zeg dat dat in veel landen en culturen nog steeds zo is. Vrouwen zijn (en worden) vertrapt, verkracht, vermoord, als heks terechtgesteld, gekorsetteerd, gecuretteerd, als vee behandeld, gebruikt om medische experimenten op uit te voeren, geaborteerd, aangekleed zoals mannen dat wilden en uitgekleed wanneer mannen dat wilden.

‘De wereld van het zorgen’

Tot 1956 was een vrouw handelingsonbekwaam zodra ze trouwde. Dan mocht je dus niet over je eigen geld beschikken, als je dat al had. Wie ambtenaar was, werd ontslagen. De rol van de vrouw was nu eenmaal, om met een filosoof uit die tijd te spreken, ‘de wereld van het zorgen’ (F.J.J. Buytendijk, De vrouw. Haar natuur, verschijning en bestaan, 1951). Vrouwen die vroeger iets wilden bereiken, konden zich maar beter als man voordoen, zoals de schrijfsters George Sand (Amantine Dupin) en George Eliot (Mary Anne Evans). En natuurlijk Jeanne d’Arc, het meisje dat zo graag wilde vechten dat ze zich als man verkleedde.