Directeur van de Stadsschouwburg Amsterdam Melle Daamen pleit voor fundamentele keuzes in het cultuurbeleid. Hopelijk zet zijn zinvolle betoog bestuurders en politici aan het denken.
Echt tevreden over zijn collega’s bij de Raad voor Cultuur zal Melle Daamen niet zijn.
De directeur van de Stadsschouwburg Amsterdam probeerde zaterdag in NRC Handelsblad namelijk te doen wat het adviesorgaan waarvan hij zelf lid is, behoort te doen: bijdragen aan een fundamentele discussie over de grondslagen van het cultuurbeleid door zelf een oorspronkelijke – en zinnige – visie te publiceren.
Onzinnig
Nederland heeft een zeer omvangrijk kunstaanbod dat het van overheidssteun moet hebben.
Kijk naar de podiumkunsten: 9 grote gesubsidieerde toneelgezelschappen, 11 orkesten, 17 muziekensembles, 4 grote dansgezelschappen, 30 gesubsidieerde meerjarige toneelinitiatieven, 14 landelijk gesubsidieerde dansinitiatieven, 6 muziektheatergezelschappen.
Dat is erg veel. Misschien wel onzinnig veel. Terwijl het publiek vergrijst, de gezelschappen vaak hetzelfde doen en de innovatie vooral van buiten komt, vanuit het commerciële circuit.
Keuzes
De kunstensector zelf durft geen keuzes te maken, stelt Daamen vast. Die is erg in zichzelf gekeerd en bang overheidssteun te verliezen. Daardoor blijft een overproductie bestaan en schieten de subsidies hun doel voorbij.
Wat dat doel ook moge zijn, moet hieraan worden toegevoegd.
Nederlandse politici doen niet bepaald moeite een duidelijke visie te formuleren op de doelstellingen van het cultuurbeleid en op nut en noodzaak van kunstsubsidies.
Ballet
Daamen presenteert een aantal praktische suggesties. Zoals: maak het podiumkunstenbestel kleiner, breng meer verdieping aan en ga bij subsidiëring meer uit van de vraag dan van het aanbod.
Verder vraagt hij zich af of het wel de moeite loont alle artistieke tradities van overheidswege in stand te houden. Moet er bijvoorbeeld echt zo veel geld worden vrijgemaakt om het klassieke ballet in Nederland in stand te houden?
Opgewonden
Het opiniestuk van Daamen leidde dit weekend al tot een hoop opgewonden getwitter. Zeker ook van belanghebbenden, die zich bedreigd voelen.
Het zou goed zijn voor de discussie als alle boosheid gepaard zou gaan met pogingen aan te tonen waarom het betoog van de Amsterdamse directeur niet klopt. Wat allesbehalve eenvoudig is, want er valt weinig op af te dingen.