John de Greef volgt al ruim dertien jaar voor Elsevier de internationale modetendensen. Nu levert hij verslag vanuit Milaan over de vrouwenmodeshows voor najaar 2015/16 en vanaf eind deze week vanuit Parijs.
Terugkijken in de tijd vormt in vele gevallen de belangrijke inspiratiebron van de nieuwe najaarscollecties. Ook al zijn de referenties aan de jaren zestig, zeventig en ook nog de jaren veertig sterk, de nieuwe mode is beslist geen heruitgave van ouder of vroeger werk, noch druipt de mode van de nostalgie.
Hoewel bij Dolce & Gabbana het verlangen naar de mooiste moeder van weleer wel erg groot leek. Zij zetten La Mamma mooi in de spotlights.
Brokken Jil Sander-DNA
Rodolfo Paglialunga presenteerde zijn tweede Jil Sander-collectie. Lastig, want de tweede valt zelden beter uit, als het debuut al opvallend was. Zijn eerste collectie liet een originele kijk op de Jil Sander-stijl zien. Ook nu waren er typische DNA-brokken van het oude modehuis te identificeren.
Er was zelfs veel van de originele Jil in de nieuwe Sander. Zeker als het op luxe werkkleren voor vrouwen met een goede positie aankwam, een sector waar de oorspronkelijk Jil Sander zich altijd om bekommerde.
Veel jasjes, broeken en jassen wilden meteen representatief aan het werk. In professioneel donkerblauw, maar ook in speelsere tinten, die weer aan het recente, interessante Raf Simons-tijdperk bij huize Sander deden denken.
Speelgoedkleuren op vierkante palen achter de catwalk vormden ook het decor. Slanke, lange wollen mantels als klassieke ochtendjassen met ombindceintuur waren er in vele variaties. En hun goede minimale uitstraling werd onderbroken door jassen, soms in rullige schaap-versie, in wel zeer opvallende dessins.
Allerlei diagonale, grafische dessins (ze deden aan visgraatparket denken) sierden ook vele kleren op. Opmerkelijk genoeg ging er zo af en toe ook nog een romantisch opstaand kraagje om de hals. Variatie is in de mode.
Maar Paglialunga had nog meer in zijn Jil Sander-ontwerpmouw: veel kruisende lijnen en andere zwart/wit- en doorkijkeffecten voor damesachtige jassen en jurkjes met soms grafische spaghettibandjes. Dat werk leek weer van een andere ontwerptafel te komen en vergrootte de wat besluiteloze, maar gevarieerde indruk van zijn tweede collectie.
Bottega Veneta
Tomas Maier heeft het relatieve gemak dat hij vanaf het begin kleren heeft ontworpen voor Bottega Veneta. Een merk dat daarvoor slechts beroemd was om de luxe gevlochten Bottega Veneta-tas. Met zijn collectie kan hij iedere keer weer een verrassende richting inslaan zonder dat iemand over DNA of de historie van voorgangers spreekt.
Richting kiezen deed Maier nu met flink veel referenties aan de jaren zestig en zeventig in een meer vloeiende uitvoering onder sterke rechthoekige schouders en met veel grafische noppen, elegante strikbloezen en v-halsslipovers.
Het effect was ‘pretty’ en kleurrijk, maar minder meisjesachtig dan bij andere ontwerpers. Zo bleek een combinatie van een koel gekleurde jas in petrol over een jurk in warm bruin en oker leeftijdloos.
De Bottega Veneta-show sloot af met ook nog wat feestelijke jurkjes onder andere in een combinatie van kanten.
Lapwerk van Etro
Bij Etro werden extra weelderige effecten met allerlei patchwork zeker niet geschuwd. Integendeel, ze vormden hart en ziel van de collectie. Ook hier damesachtige, elegante mode uit de jaren zeventig en deels zestig, maar dan nu uitgevoerd in zoveel mogelijk lapjes en romantische dessins tegelijk.
Soms bijna hilarisch, maar het was hooguit vrolijk en eigenlijk sierlijk bedoeld.
Moschino is vooral fun
Over de collectie van Moschino ontworpen door Jeremy Scott en door mij vooral genoten via social media kan ik kort zijn: grappig. Wie jong genoeg van geest en lijf is om contrastrijke Lego-kleurtjes en om allerlei onverslijtbare cartoonfiguren te waarderen en te dragen, zal zeker plezier beleven aan Moschino.
Het effect is niet erg beklijvend, maar het draait om fun. En dat is, ook al duurt het kort, nooit weg! Dat lijkt ook hét simpele uitgangspunt van alle draagbare en ondraagbare Moschino-vrolijkheid.
Alleen heb ik moeite met de pastiche van overduidelijke Chanel-elementen. Laat oudoom Karl Lagerfeld daar nou mee dollen, Jeremy! Ieder zijn eigen speelgoed en Karl doet er echt veel leukere en interessantere dingen mee.
Tod’s draait om leer
Ontwerpster Alessandra Facchinetti weet hoe het is om in de schoenen van grote voorgangers te werken. Ze passen zelden.
Bij Gucci had Tom Ford voor haar de standaard zo hoog op seks gezet dat niemand, en zeker Facchinetti niet, daaraan nog kon tippen. En bij Valentino werd ze al afgebrand voor ze zich kon bewijzen.
Nu is ze, na nog meer jobhoppen bij andere modelabels, al weer enkele seizoenen de triomfantelijk gepresenteerde ontwerpster van schoenen- en tassenmerk Tod’s.
Op een of andere manier zit het in haar hoofd (of wellicht in dat van de Tod’s-managers) dat het bij Tod’s de mode vooral om lederwerk moet draaien.
En ook nu weer waren sommige Tod’s-modeontwerpen geheel of voor een groot deel uitgevoerd in leer. Soms razend knap verwerkt. Mooi, maar hoe boterzacht ook, leer blijft een bokkig materiaal voor sierlijke vrouwenmode. Tod’s mannenmode heeft het makkelijker.
Leer en dessins maakten de hoofdmoot uit van #tod's show pic.twitter.com/moje1oEyRd
— john de greef (@johnelsevier) February 27, 2015
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Facchinetti bood compensatie met allerlei andere zaken, zelfs een gedessineerd voile doorkijkjurkje, en wollen jassen en extra ingekorte jasjes in aaibare wol met sierlijke dekensteken in een reepje glansleer.
Alles bijeen waren het nogal diverse zaken met weinig eenheid. Gelukkig voor het kostbare Tod’s is veelzijdigheid nu juist een trendy onderwerp in de mode.
Vrolijk verknipte Versace
Donatella Versace is nu zo’n gevestigde modenaam dat we wel eens vergeten dat ze ‘haar superluxe Versace-toko’ noodgedwongen overnam na de gruwelijke moord in 1997 op haar broer Gianni. Een nering die toen al aan inflatie onderhevig was, want Gianni Versace lukte het zijn laatste jaren ook niet echt om zijn idiote succes van daarvoor te evenaren.
Dat ondervond ook ‘onze’ Annemarie van Gaal, die terug van haar uitgeverswerk in Rusland, circa 15 jaar geleden, de nieuwe eigenaar werd van de Amsterdamse Versace-winkel en er al snel achterkwam dat ze met het pand wel winst, maar met de mode verlies zou behalen. Exit van de Nederlandse Versace-shop was het gevolg. In de oude wereld is Versace niet meer populair.
Eigenlijk is het op meerdere fronten tobben met Versace. Vooral nu de Russen, die dol waren en zijn op het zeer expressieve karakter ervan (een eufemisme voor kitsch), zien dat hun roebels weinig voorstellen bij de aanschaf van een sensueel Versace-stuk.
De geruchten zijn sterk dat Versace eerdaags de beurs op zal gaan. Misschien mede daardoor poogde het Donatella-team alle typische, oude Versace-elementen in een update versie op de catwalk te brengen. Er zaten veel aantrekkelijke zaken tussen, maar als geheel blijft het steken in een te gedateerde esthetiek ondanks alle actuele uitvoeringen van vrolijk verknipte Versace-motieven zoals de meander-rand.
Maximaal effect bij Emporio Armani
Giorgio Armani, vroeger de grote rivaal en ook qua stijl de tegenstrever van Gianni Versace, bouwde zijn machtige mode-imperium op een geraffineerd minimalisme. Daar wijkt hij de laatste tijd steeds bewuster van af.
Zijn nieuwe Emporio Armani-collectie leed zelfs onder een te grote opstapeling van effecten en ideeën. Onder zwarte pruikjes speelde Armani met proporties (slank versus wijd in één silhouet) en met extra grote volumes (trapeziumvormige jasjurken in pluizig angora).
Armani ging voor maximaal effect en sierde zijn Emporio-mode op met grafisch dessins én met exotische ikatmotieven, met asymmetrisch geplaatste strikken én uitvergrote sierruches als een gerimpeld palmblad meegetorst. En elegante jaren veertigjassen gaf hij allerlei details zoals geplooide klepzakken. Per onderdeel allemaal goed te dragen, maar als geheel wel veel om visueel te verteren.
Strijdvaardige Marni
Als samoerais met extra brede riemen gingen de lange Marni-modellen over de lakrode catwalk. In viltachtige materialen en veel bont en met zoveel volume dat ze de indruk maakten dik gekleed te zijn voor een stevige strijd.Je kon je van sommige zware outfits niet voorstellen dat ze ooit door andere – dus kleinere of vollere – vrouwen dan die van het elitecorps van Marni-meisjes op straat gedragen kunnen worden.
Maar indrukwekkend was de parade wel, vooral voor kijkers die geen moeite hebben met de vele, vele huiden (Marni is van oorsprong een bonthuis) die soms in een patchwork tot complete kazuifels waren verwerkt.
De tweede helft van de show werd het Marni-beeld iets minder robuust en kwamen er meer liefelijke dessins, zoals bloembladeren en bloesems, aan bod. Maar het silhouet bleef wijduitlopende en herinnerde aan de jaren veertig met name bij een geslaagde, lange roze jas met brede reverskraag die ongetwijfeld snel zal worden gekopieerd door grote confectieketens.
Bij de mannenmodeshow in januari stond La Famiglia bij Dolce & Gabbana centraal. Zondagmiddag 1 maart kreeg een bijzonder familielid, La Mamma, haar zeer vrouwelijke en elegante ode met jurken vol kindertekeningen, liefdesverklaringen en weelderige rozen. En werd ze bekroond met een koptelefoon die eruit zag als een schitterende diadeem (ideaal bij blèrende kinderen).
Ieder moeders- en kinderhart en ook mijn vadershart (met modieuze afwijking) werd prettig gestreeld door de Dolce & Gabbana-collectie. De moeders met kinderen als levendig decor en alle modellen op de catwalk (eentje overduidelijk zwanger) met en zonder kroost werden door de ontwerpers aangekleed met hun gebruikelijke, sierlijke repertoire.
La Mamma is overduidelijk t thema van vrolijke #dolce&gabbana-show pic.twitter.com/LR075i0wfd
— john de greef (@johnelsevier) March 1, 2015
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Met extra veel en allerhartelijkst applaus van vooral Italianen voor alle bambini bovenop en in de buik gedragen. Raar eigenlijk dat het geboortecijfer in Italië zo extreem laag, is terwijl iedereen kinderen lijkt te adoreren.
Elegante, zwarte jurkjes, capes in wol en bont en veel fondantkleurige kleren vol siervuurwerk in de vorm van rijke rozen-borduursels, grappige prints, Madonna-afbeeldingen en veel kant luisterden dit moedermoment op.
Geen ijzersterk modevoorstel, maar dat durf ik alle lieve en kwaaie moeders eigenlijk niet te vertellen gezien de emotionele reacties op deze La Mamma-show. Wel slim van Dolce & Gabbana!