Het ‘gastvrije’ asielbeleid eindigt in onmenselijkheid

Activisten en politici blijven onder het mom van menselijkheid ongecontroleerde immigratie als een onontkoombaar natuurverschijnsel verdedigen. Deze goedkope politiek van ‘gastvrijheid’ is roekeloos en nu ook inhumaan, schrijft Afshin Ellian.

Gastvrijheid is niet afdwingbaar. Kun je wel gastvrijheid aanbieden terwijl je niet in staat bent om gasten te ontvangen? Deze vraag moeten PvdA, D66 en GroenLinks beantwoorden. Het gaat hier niet om politieke vluchtelingen of om oorlogsontheemden uit eigen regio, zoals Oekraïners. Zou Jesse Klaver, terwijl hij aan zijn eettafel geen ruimte meer heeft, nog meer gasten uitnodigen? Nee. Dat zou hij niet doen. Ja, maar dit is een noodsituatie, zou Klaver kunnen tegenwerpen. Welke noodsituatie?

Zogenaamde noodsituatie herhaalt zich keer op keer

Oud-staatssecretaris Job Cohen (PvdA) zei ooit dat het asielbeleid aan het ontploffen was, omdat de asielzoekers bij gebrek aan ruimte buiten moesten slapen. Dat was een dramatische toestand en gebeurde in de jaren negentig. Ook toen al werd gezegd dat dit een noodsituatie was.

Sindsdien herhaalt de zogenaamde noodsituatie zich keer op keer. De laatste keer was in 2015, toen toenmalig staatssecretaris Klaas Dijkhoff (VVD) wanhopig op zoek ging naar slaapplaatsen voor asielzoekers. Het is dus geen noodsituatie, maar een permanente situatie. Het gaat ook niet zomaar over. Er zijn immers miljoenen mensen die naar Europa willen verhuizen. Uiteindelijk moet een samenleving voldoende capaciteit en bereidheid hebben om de immigranten te kunnen ontvangen.

De Volkskrant had een paar weken geleden een indrukwekkende reportage over 118 migranten uit Afrika die op 1 augustus 2016 op de Middellandse Zee werden gered. Ze wilden in een gammel bootje vanuit Libië de oversteek maken naar  Italië. Oumar (nu 28) uit Guinee zat ook in dat bootje. De Volkskrant beschrijft waarom hij naar Europa wilde migreren: ‘Tot zijn twintigste gaat hij naar school. Zijn vader, een schooldirecteur, wil graag dat hij gaat studeren, dat hij journalist wordt, want hij houdt van schrijven. “Maar ik zag dat mijn oudste broer met zijn diploma nog steeds weinig verdiende,” zegt hij. “Daarom wilde ik naar Europa.”‘ Hij is op zoek naar een beter leven. Maar vindt hij dat in Italië? Hem is op grond van humanitaire redenen wel asiel verleend. In Palagiano plukt hij nu mandarijnen en olijven: ‘Dit is niet wat mijn vader droomde.’

Neboth (nu 36) komt uit Nigeria. Ook hij vertelt waarom hij naar het beloofde continent is gekomen: ‘Je hebt in Nigeria niet altijd licht, geen goede wegen of scholen, niet genoeg ziekenhuizen. Als Nigeria maar 10 procent had van wat Italië heeft, dan was ik daar gebleven.’ Hij reisde samen met zijn vrouw, maar in Libië werd zij onder dreiging van geweld meegenomen. Na zes maanden krijgt hij contact met zijn vrouw. Zij is in Tripoli en het gaat goed met haar, maar wat zij daar precies doet, ‘is niet iets om in het openbaar te onthullen’. Italië wijst zijn asielaanvraag af en hij trekt verder naar Zwitserland. En jawel, Zwitserland stuurt hem terug naar Italië. Zijn dromen eindigen in illegaliteit.