Zo’n schreeuwende Tweede Kamer, dat is pas echt schrikken

Het debat in de Tweede Kamer is helemaal geen debat meer, maar een ritueel schreeuwen, waarbij de ene oppositiepartij niet voor de andere wil onderdoen in extreme hyperbolen. Gevreesd moet worden dat dat ‘debat’ van donderdag over de ministerraadnotulen een voorproefje is van wat ons de komende jaren staat te wachten, schrijft Gertjan van Schoonhoven.

Natuurlijk, de Tweede Kamer had terecht nog een appeltje te schillen met dit (demissionaire) kabinet. En natuurlijk, de premier en sommige andere leden van dat kabinet hebben zich, om het mild uit te drukken, niet bepaald voorbeeldig gedragen. Niet in de toeslagenaffaire, en niet in de verkenningsfase van de formatie. Leugens zijn leugens. Maar waar je als betrokken buitenstaander zo langzamerhand toch pas echt enorm van schrikt, dat is de Tweede Kamer zelf.

Oppositie sluipenderwijs zaak van extreme partijen geworden

De oppositie is sluipenderwijs een zaak van louter extreme partijen geworden: uiterst rechts, uiterst links en uiterst identitair. Dat is aan het debat in de Kamer te merken. Dat is helemaal geen debat meer, maar een ritueel schreeuwen, waarbij de ene oppositiepartij niet voor de andere wil onderdoen in extreme hyperbolen. Er is nul intentie om samen ‘verder’ te komen – gebutst en gelouterd de crisis te verlaten. Nee, de intentie is puur een verbale lynchpartij te houden, in de hoop dat de tirades de vijand in ‘Vak K’ permanente reputatieschade bezorgen. Aangeschoten wild creëren, dat is wat deze oppositie wil.

De partijen die deze vorm van oppositie het sterkst belichamen, zijn grotendeels partijen die bij de verkiezingen fiks hebben verloren – PVV en SP – of, zoals DENK, zijn blijven steken op hetzelfde (geringe) aantal zetels. Toch gaan ze met z’n allen tegen het kabinet tekeer alsof ze een soort nationaal mandaat hebben om het geweten van de natie te spelen.