De miniserie The Comey Rule schildert Donald Trump af als een maffiabaas. Typerend voor de eenzijdig negatieve kijk in de media op de president, zou je kunnen zeggen. Maar veel reden voor warme gevoelens is er ook niet, schrijft Gerry van der List.
Gerry van der List
Elsevier Weekblad-redacteur Gerry van der List zit graag en vaak voor de tv. Wekelijks doet hij verslag van zijn kijkervaringen.
Voor liefhebbers van boeiend politiek drama is The Comey Rule zeker een aanrader. Het tweeluik, te zien via Ziggo On Demand, gaat over de man die vier jaar geleden verantwoordelijk was voor de verkiezingsnederlaag van Hillary Clinton. Althans volgens de ontgoochelde en niet altijd even zelfkritische presidentskandidate zelf. Feit is dat het onderzoek van de FBI-directeur James Comey naar haar mailverkeer als minister van Buitenlandse Zaken geen goede publiciteit betekende.
Donald Trump kon dus tevreden zijn over Comey. Maar de president ontsloeg hem al snel wegens een vermeend gebrek aan loyaliteit. The Comey Rule, gebaseerd op een boek van de hoofdpersoon, brengt de confrontatie tussen beide heren spannend in beeld. Met Jeff Daniels als de rechtschapen directeur en Brendan Gleeson als enge president die wordt afgeschilderd als een maffiabaas.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Journalisten wordt verweten stemming te maken tegen Trump
The Comey Rule is typerend voor de eenzijdig negatieve kijk op de leider van de Verenigde Staten in de media, zou je kunnen zeggen. In het Trump-kamp bestaat veel wrevel over de houding van kunstenaars en entertainers. De acteur James Woods stuurt de hele dag tweets de wereld in waarin hij de Democraten – soms best wel geestig – onder vuur neemt en Trump ophemelt. Maar hij is een uitzondering. In Hollywood en artistieke kringen in New York delen ze zijn opvattingen niet.
Journalisten krijgen ook geregeld het verwijt stemming te maken tegen @realDonaldTrump. Inclusief de Nederlandse. Michiel Vos heeft natuurlijk de pech Nancy Pelosi als schoonmoeder te hebben. Dat moet sowieso al geen pretje zijn, maar door zijn familieband met een van de grootste vijanden van Trump lijkt hij bovendien op voorhand moeite te hebben met objectieve berichtgeving over het Witte Huis. Maar ook als Twan Huys, Erik Mouthaan of Eelco Bosch van Rosenthal in beeld verschijnt, begint op sociale media al meteen het geklaag over Trump bashing.
De Amerikaanse president haat onafhankelijke journalistiek
Nu hebben in de Verenigde Staten gespecialiseerde journalisten zeker steken laten vallen. Ze hebben doorgaans ook weinig affiniteit met de conservatieve Republikeinse achterban, wat tot blikvernauwing leidt. In Nederland zag zowat alleen de rechtse RTL-presentator Harry Mens in 2016 een overwinning van Trump aankomen.
In conservatieve kringen bestaat een ander beeld van de president Trump is eigenlijk hartstikke lief, aldus de Republikeinen
Toch valt een zekere journalistieke aversie wel te begrijpen. Trump haat namelijk journalistiek, in de zin van pogingen om onafhankelijk, feitelijk en genuanceerd, met hoor en wederhoor, verslag te doen van de toestand in de wereld. De Amerikaanse president liegt, bedriegt, zuigt van alles uit zijn duim, wordt boos om kritische vragen, intimideert journalisten, doet elk hem onwelgevallig bericht af als fake news.
Je kunt natuurlijk, zoals de schrijver Leon de Winter doet, tegen de stroom inroeien en alleen de positieve kantjes van Trump belichten, maar dat levert een zeer vertekend beeld op van diens (wan)prestaties. De, op zichzelf te prijzen, durf om dwars te zijn, kan met evidente domheid en misleiding gepaard gaan. Journalisten moeten altijd proberen eenzijdigheid te voorkomen. Maar dat zij niet enorm warm lopen voor een politicus die hun doelstellingen publiekelijk minacht en ze vijanden van het volk noemt, moet hen maar worden vergeven.