In het ontkerkelijkte Nederland delen christenen nog altijd de lakens uit

Ze zitten in de regering, maar ook in de oppositie. In het Torentje, maar ook op de troon. Terwijl de kerken in rap tempo hun deuren sluiten, domineren christenen nog altijd het landsbestuur, schrijft Roelof Bouwman.

Het gaat, zoals bekend, snel bergafwaarts met het christendom in ons land. De cijfers liegen er niet om.

Zo kelderde het ledental van de Rooms-Katholieke Kerk tussen 2004 en 2018 (recentere cijfers zijn er niet) van 4,6 naar 3,7 miljoen. Dat zijn dan ook nog eens grotendeels papieren leden. Het aantal regelmatige kerkgangers – minimaal één keer per maand – bedroeg in 2018 nog slechts 153.800.

Ook de Protestantse Kerk in Nederland (PKN) is bezig weg te glijden. De PKN ontstond in 2004 als voortzetting van de Nederlands Hervormde Kerk, de Gereformeerde Kerken in Nederland en de Evangelisch-Lutherse Kerk en telde toen bijna 2,5 miljoen leden. Daarvan zijn er nog 1,7 miljoen over, volgens sommige bronnen niet meer dan 1,4 miljoen. Het aantal kerkgangers ligt beduidend lager: vermoedelijk rond de 250.000.

Weinig over van ‘godsdienstige natie’

Van een ‘godsdienstige natie’ – nog bij de volkstelling van 1960 rekende 81,7 procent van de Nederlanders zich tot een kerkgenootschap – zijn we in korte tijd veranderd in een land waar het christendom nog slechts voor een slinkende minderheid betekenis heeft. De kerkgebouwen die in rap tempo hun deuren sluiten zijn er het zichtbare bewijs van.

Maar de medaille heeft ook een andere kant. In het landsbestuur zijn christenen nog altijd zeer nadrukkelijk aanwezig. Zelfs op plaatsen waar je dat niet meteen zou verwachten.