Wat er misging vóór 20 maart 2019

De Nederlandse kiezer, die geen randdebiel is, wordt door de gevestigde partijen en in Brussel al jaren geminacht. De verpletterende zege van Thierry Baudet is daarom niet eens zo verwonderlijk. De beschamende en tenenkrommende reacties in talkshows, kranten en cartoons zijn dat wel, schrijft Philip van Tijn.

In juni 2005 werd in Nederland een referendum gehouden over de zogeheten Europese Grondwet. Ik stemde tegen en behoorde daardoor tot het kleine groepje idioten en randdebielen dat de vooruitgang tegenhield. Aldus Laurens Jan Brinkhorst (D66), de grootste ijdeltuit en meest arrogante betweter van de Haagse politiek in de afgelopen halve eeuw.

Dat groepje domoren bleek 61,5 procent van de kiezers te omvatten, bij een opkomst van 63,3 procent. Dus bijna tweederde stemde tegen, bij een opkomst waarvan je bij Staten- en raadsverkiezingen alleen maar kunt dromen, laat staan bij Europese verkiezingen (standaard minder dan 40 procent; in 1999, het jaar van de invoering van de euro, zelfs 30 procent)!

Overigens is de wijdverspreide gedachte dat de Nederlandse en de Franse kiezer samen ‘Europa’ om zeep hebben geholpen, onjuist. Op dat moment had nog bijna geen EU-land de Grondwet geratificeerd en in de meeste landen zag het er niet goed uit. Maar één lidstaat tegen was al voldoende (zoals Nederland in zijn eentje de premature toelating van Bulgarije en Roemenië had kunnen tegenhouden).

Bovendien is Europa helemaal niet om zeep geholpen; de Ruttes van toen vonden allemaal geitenpaadjes waardoor, met drie lettergrepen verschil, die zogenaamde Grondwet er toch kwam. En de Europese Unie is machtiger dan ooit. De mening van de Nederlandse en Franse kiezer (en die van veel andere landen die alleen nog geen kans hadden gehad hun mening te uiten) werd aan de laars gelapt.