De activistische documentaire van Tim Hofman, die een jong kind inzette voor politieke doeleinden, is onvervalste agitatiepropaganda. Indringend, zeker. Toch moet Den Haag niet buigen voor de emotionele chantage van de kinderpardon-lobby, schrijft Gertjan van Schoonhoven.
Politiek Den Haag is in de ban van een (bijna) negenjarig jongetje met microfoon en gele plopkap. Nemr, van Iraakse komaf maar in Nederland geboren en met zijn familie woonachtig in een asielzoekerscentrum, is de blikvanger van de activistische YouTube-documentaire Terug naar je eige land (zie hieronder).
Daarin maakt BN’er Tim Hofman (30) voor zijn internetprogramma #BOOS met Nemr een rondgang door de Tweede Kamer. Samen trekken ze belangrijke politici aan hun jasje over Nemrs niet te benijden situatie. Nemr en zijn familie moeten terug naar Irak. Ze komen ondanks lang procederen niet in aanmerking voor de asielstatus.
‘Documentaire’ Hofman maakt duidelijk dat asielbeleid keihard kan zijn
Lees ook het commentaar van Gertjan van Schoonhoven terug: Asielbeleid bepaald door onderbuik verliest draagvlak
De vragen van Nemr aan de politici ‘komen hard binnen’, zoals dat tegenwoordig heet. Waarom Nemr weg moet, dat hij bang is om dood te gaan – het is vrij confronterend wat de politici en bijgevolg de kijker voor de kiezen krijgen. Indringend zichtbaar wordt dat het asielbeleid keihard kan zijn. Ook voor jongetjes die vlekkeloos Nederlands spreken en vlogger Enzo Knol als idool hebben.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?