De succesvolle morele chantage door antiracisten

Corona heeft mij aan het denken gezet. Bijvoorbeeld over de gewetensvraag of ik niet eigenlijk, deep down, een racist ben. Dat zit zo. Ik hecht erg aan regels. En zeker ook omdat het bevoegd gezag bij de handhaving daarvan nogal wat steken laat vallen, zie ik het als een burgerplicht overtreders aan te spreken. In de mondkapjestijd leidde dit geregeld tot multiculturele confrontaties in het openbaar vervoer. Want onder mijn medereizigers trof ik – toeval of niet – een disproportioneel groot aantal mondkapjeslozen met een donkere huidskleur.

Het wijzen op de bestaande regels had af en toe rare en nare reacties tot gevolg. ‘Zal ik je eens in je bek spuwen?’ was een vraag die mij werd gesteld, een aanbod dat ik maar beleefd heb afgeslagen. Twee keer kreeg ik bovendien in de eerste klas van een trein van de Nederlandse Spoorwegen op agressieve toon het verwijt een racist zijn. Dat bevreemdde mij omdat ik bij het verzoek een kapje voor de mond (en neus!) te doen, geen enkele toespeling had gemaakt op ras of etniciteit.

Toch brengt zo’n klacht je aan het twijfelen. Ik ben een principiële tegenstander van discriminatie. Maar onwillekeurig ging ik bij mezelf op zoek naar stiekeme vooroordelen. Zou mijn afkeer van de Amerikaanse ­actrice Meghan Markle in plaats van met haar aanstellerij en manipulatieve gedrag en leugens primair te maken hebben met hetzelfde racisme als waarvan zij haar koninklijke schoonfamilie graag beschuldigt?

Sylvana Simons ziet Argentijnen ook als een beledigd ras