Het nieuwe elan van de VVD: de tassen van de premier dragen

In de pers was duidelijk leedvermaak merkbaar. Journalisten waren nooit zo dol op Halbe Zijlstra en brachten met genoegen verslag uit van de snelle ondergang van de VVD’er als minister van Buitenlandse Zaken die al jokkend in 2018 in zijn eigen zwaard viel. De verdiensten van Zijlstra hebben zij minder goed belicht. Zoals zijn min of meer geslaagde poging als staatssecretaris van Cultuur ingeslapen culturele instellingen door middel van bezuinigingen te dwingen iets beter te kijken naar mogelijkheden om de eigen broek op te houden.

Daarna deed de kroonprins van de VVD als fractievoorzitter in de Tweede Kamer erg zijn best het ‘blauwe profiel’ te bewaken, zoals hij dat zelf noemde. Dat betekende onder meer dat hij af en toe probeerde zijn partijgenoot in het Torentje tot de liberale orde te roepen. Zijlstra was ooit tot de gelederen van de VVD toegetreden uit bewondering voor het eigenzinnige, gedurfde optreden van de vroegere partijleider Frits Bolkestein. En het was in het tweede kabinet-Rutte al vrij duidelijk dat de onrustbarend flexibele premier zo graag aan de macht wilde blijven, dat hij zich weinig gelegen liet liggen aan verkiezingsbeloften en opvattingen en behoeften van zijn rechtse achterban.