Elseviers chef Kennis- en Cultuur, Bram Hahn, maakte tien jaar geleden een bijzondere wijnreis door het Rhônegebied in Frankrijk. Bij thuiskomst smaakten de wijnen toch anders dan in het proeflokaal van de wijnmaker.
Op zoek naar een rol vuilniszakken trof ik laatst onder de keldertrap een fles wijn aan. Onder het stof kwam de naam Château Redortier vandaan en een berg herinneringen. Die fles was een vergeten exemplaar uit een voorraad die ik ruim tien jaar geleden in één klap had aangelegd.
Wijnreis
In mei 2003 reed ik met twee vrienden naar het Rhônegebied om wijn in te slaan. In plaats van veel te veel te betalen voor suffe dertien-in-een-dozijnwijn bij Nederlandse winkels, zouden wij zelf wel eens voor een prikkie de pareltjes gaan importeren. Ik had kort tevoren mijn SVH wijncertificaat gehaald, dus ik wist ALLES van wijn.
We begonnen in Suze-la-Rouse (waar toevallig ook een wijnuniversiteit is gevestigd). Van daar reden we op de gok van cave naar cave, van cooperation naar cooperation. Tot onze verbazing werden we bijna nergens enthousiast ontvangen: als we in ons beste Frans vroegen of er iets te proeven viel, volgde meestal stuurs gemompel en slechts nu en dan een glas. Hier en daar kochten we wat uit beleefdheid: een doosje Gigondas, weet ik nog, en een bijzondere fles van 100 procent syrahdruiven, schiet me ook nog te binnen.
Hoogtepunt
Maar we verschoten niet al ons kruit, ook niet als we iets heel lekkers tegenkwamen, want aan het eind van de rit wachtte volgens de initiatiefnemer van het tripje het hoogtepunt: Chateau Redortier, in het wijngebiedje Beaumes de Venise. Dat staat ook bekend om zijn zoete muscat, maar wij kwamen voor de Côtes du rhône. Die had hij gedronken in Amerika (voor heel veel geld), en dat moesten we proeven.
Het moet gezegd: de rit naar deze wijnmaker is op zich al de moeite waard. Chateau Redortier ligt hoog in de Dentelles de Montmirail, een paradijselijk landschap met grillige bergkammen. Hier werden we wel met alle egards ontvangen, en liet de heer des huizes ons trots zijn assortiment proeven. Alles was even lekker, bijzonder, en dan die prijzen! Alleen níet drinken was goedkoper. Reden genoeg om er per persoon voor een paar honderd euro van in te slaan en de auto zo vol te laden dat de bodemplaat over het grind schuurde op de terugweg.
Kater
In de weken erna schonken en dronken wij die wijn aan de thuisblijvers, nog vol van onze ontdekkingen. En iedereen vond ze heerlijk, althans, dat zeiden ze. Maar mij smaakten ze toch minder dan daar op die berg in Frankrijk. Sterker, ik heb zelfs verscheidene flessen à 10,50 euro door de gootsteen gespoeld, omdat ze ‘om’ waren, azijn. Maar ook de meeste andere wijnen van Redortier leken alle hun betovering te hebben verloren.
De kater werd nog heviger toen eenmaal thuis de afrekening van benzine, tol, hotel en restaurants volgde. Omgerekend had elk van die flessen zo’n 22,50 euro gekost.
En toch was het een waardevolle reis. Door die stoomcursus zuidelijke rhône herken ik wijn uit die streek sindsdien uit duizenden. En belangrijker: ik weet inmiddels waar je ze in Nederland voor een redelijk bedrag kunt kopen.