Remco Breuker: ‘Prestige heeft niets te zoeken aan een universiteit’

Wat zijn verschijning betreft, heeft Remco Breuker ooit de verkeerde studiekeuze gemaakt. ‘Ik ben eigenlijk te lang voor een studie Japans, Koreaans of Chinees. Maar daaraan had ik niet gedacht toen ik ging studeren.’ Breuker is inderdaad imposant: 2 meter lang, stevig, baard. Toen hij in 1993 voor het eerst naar Zuid-Korea ging, met een vriend die zowat even lang was, vielen ze daar nogal op. ‘Zuid-Koreanen keken wel, maar wilden dat niet laten merken. Ik weet wel dat ik lang ben, maar daar denk je niet zo over na.’ Inmiddels zijn jongere Zuid-Koreanen door de toegenomen welvaart vaak langer dan 1,80 meter, ‘15 centimeter verschil met Noord-Koreanen’.

Breuker is van gemengde afkomst en heeft, naast Nederlandse, Indonesische voorouders en misschien ook Chinese. Zijn opa van moederskant was Indonesisch-Nederlands en werkte bij het Indonesische ministerie van Onderwijs.

‘Die kant van de familie is pas in 1957 naar Nederland gekomen. Ze waren hier met vakantie en juist in die periode werden alle Nederlanders Indonesië uitgezet en Nederlandse bedrijven genationaliseerd. Mijn opa, wiens Nederlandse vader vroeg stierf, was als eerbetoon aan hem nooit Indonesisch geworden, en dus een Nederlander. Toen konden ze niet meer terug, en ze hadden niets meer. Hij is hier leraar wiskunde geworden, ze zijn in Voorschoten gaan wonen. Op vrijdag aten ze altijd Indisch, met de gordijnen dicht, want de buurt sprak er schande van dat ze met hun handen aten.’

Breuker groeide op in de Zaan­streek. ‘Daar voelde ik me niet op mijn plaats, ik was heel verlegen. Ik kon niet praten met mensen die ik niet kende, dat heb ik nu wel een beetje overgecompenseerd. Dat ik op tv zou komen, actie zou voeren – dat had ik me niet kunnen voorstellen. En ik vind het nog steeds eng.’

In een column in het Leidse universiteitsblad Mare beschrijft hij zichzelf als ‘een zwaar contactgestoord kind’. Hij voelt zich het meest op zijn gemak in zijn studeerkamer, thuis of aan de universiteit, in zijn bibliotheek, met een liter earl grey-thee binnen handbereik. ‘Ik vind het soms heel lastig om met mensen om te gaan. Ik werk het liefst met een hoodie op, dat is een symptoom van contactgestoord zijn. Maar die afzondering houdt me ook gezond, ik heb ­tegen een burn-out aan gezeten. Mijn vakgebied is af en toe ook wel deprimerend.’

Breuker sprak zich uit in rel rond schilderij met ‘witte oude mannen’

Evengoed is hij dé Korea-kenner en verschijnt hij geregeld in de media, is hij columnist bij Mare en inderdaad actievoerder, bij WOinActie, een club van academici die zich sterk maakt voor een ander soort universiteit. Hij sprak zich ook uit tijdens de rel rond het schilderij met de ‘witte oude mannen’, het groeps­portret uit 1974 van het Leidse universiteitsbestuur, dat vorig jaar nogal bruut van zijn plaats werd gehaald en inmiddels op een betere plek is teruggehangen.

Breuker ging Japans studeren, omdat hij zo onder de indruk was van de literatuur van de jaren tachtig. ‘Ik las alles wat er was, vooral Yasunari Kawabata en Yukio Mishima. En vechtsporten. Ik was een niet heel getalenteerde, maar wel enthousiaste beoefenaar van Japans karate. Dat leidde tot een fascinatie met Japan en de Japanse cultuur.’