Toine Manders: ‘Politiek gaf mij de kans om eeuwige roem te vergaren’

Als je met Toine Manders door de lange gangen van het Europees Parlement in Brussel loopt, moet je beschikken over engelengeduld. Iedereen kent Manders, Manders kent iedereen. Steevast begroet hij medeparlementariërs, hun medewerkers of lobbyisten met een joviale kwinkslag, om snel ter zake te komen over een wetsvoorstel of amendement. ‘Denk aan de stemming over het verplichte boekenonderzoek bij overnames van mkb-bedrijven!’

Als hij zich eindelijk heeft genesteld op een bank in de comfortabele Ledenbar, gaat het gewoon door. Het lijkt bijna alsof Manders audiëntie houdt. En is er even niet iemand die zijn gezelschap zoekt, dan gaat zijn mobiel over: ‘Sorry, deze moet ik even nemen.’ Zo kan het gebeuren dat een interview met Manders vijf uur duurt, maar dat er slechts twee uur tekst is opgenomen.

Toine Manders zit al bijna twintig jaar in het Europees Parlement en hij vindt het nog altijd ‘hartstikke leuk’. Dat enthousiasme straalt de Brabander ook uit. Verwacht van hem geen hoogdravende verhalen over Europese waarden of oproepen aan verre landen om de rechtsstaat te eerbiedigen. Hij is de man van de kleine, tastbare wetgeving. De man van Brusselse besluiten waaraan de Europese consument echt iets heeft.

Manders kreeg een zwaar ongeval met zijn motor

Dat Toine Manders Europarlementariër werd, is te danken aan een motor en aan zijn vrouw. Eerst de motor. Na zijn opleiding industrieel ontwerpen aan de Tilburgse kunstacademie, ging Manders in zaken. Hij maakte bronzen plastieken op afroep en taxi-toplights voor de Helmondse firma Barclay. Een florerende business. ‘En wat doen mensen als het zakelijk heel goed gaat? Dan nemen ze een motor of een jonge vrouw.’

Voor de gelukkig getrouwde Manders, net vader geworden, werd het op zijn 33ste een motor. Had hij het maar niet gedaan. ‘Binnen de kortste keren heb ik een ongeval gehad. Ik reed over een provinciale weg, met bomen. Er kwam een tegenligger aan en die zag ik goed, maar toen zwiepte er opeens een BMW voorbij die auto en die reed frontaal op mij in. Bij mij ging het licht uit. Ik heb 4,5 maand in het ziekenhuis gelegen. Mijn linkerarm is verlamd en mijn been is sinds het ongeluk 7 centimeter korter. In Rotterdam Dijkzigt is mijn arm in een hoek vastgezet. De grijpfunctie van mijn hand werkt niet, alleen die van mijn pink.’

De beeldend kunstenaar was in paniek. Hoe verder? ‘Ik werkte met mijn handen en moest daarmee stoppen. Ik wist dat mijn vader het altijd had betreurd dat ik van de universiteit was gegaan, waar ik een jaar sociale geografie heb gedaan, om naar de kunstacademie te gaan. Toen dacht ik: ik ga rechten studeren, in Maastricht. Ik kocht een oude Pontiac Grand Deville met een elektrisch verstelbare stoel, want ik had nog bovenbeengips en mijn arm zat in een mitella.’