Bart Tammeling: een journalist zoals je die bijna niet meer hebt

Op zijn 22ste vroeg hij zich nog wanhopig af wat er van hem moest worden. Ambtenaar, bakker, postbode? Predikant of journalist was zijn droom. Maar geen van beide leek nog mogelijk toen Bart Tammeling zijn vertwijfeling begin 1956 toevertrouwde aan het papier. Met al zijn jeugdige vitalisme wilde hij niets liever dan iemand van belang worden, iemand die ‘de mensen raakt’. Dat leek er na een voortijdig vertrek van het gymnasium niet meer in te zitten.

Het zou goed komen met Bart Tammeling. Zijn leven zou veel te kort duren, maar na zijn overlijden aan een hartstilstand op 58-jarige leeftijd, op vrijdag 19 maart 1993, stroomde de Martinikerk in Groningen voor hem vol. Zijn kinderen Hans en Catharina en zijn vrouw Dien, de domineesdochter, waren er. De journalisten van zijn persbureau. Vrienden, lezers, bronnen, ondernemers, middenstanders, raadsleden en wethouders, Statenleden en gedeputeerden, de burgemeester en een vorige burgemeester. En niet te vergeten tientallen journa­listen die hij het vak had geleerd. Samen zo’n zevenhonderd mensen die hij had weten te ‘raken’. Als journalist, als mens.

Tammelings jeugdvriend Gerrit Krol, schrijver, was een van hen. In De oudste jongen, zijn ‘herinneringsroman’ uit 1998, zou Krol terugblikken op hun vroegere ‘zwerversvriendschap’ en memoreren hoe bij de uitvaart de torenklokken van de Martinikerk voor Tammeling luidden. ‘Alle, ook de zwaarste – die alleen maar luiden bij een grote ramp.’

Bart Tammeling had gerust kunnen zijn. Hij was van belang geweest.

Bijna dertig jaar geleden dat Tammeling plotseling overleed

Volgend jaar is het dertig jaar geleden dat Tammeling plotseling overleed, na een periode van ziekte waarvan hij net leek hersteld. Bijna alle journalisten die hij opleidde bij het door hem op 1 april 1968 opgerichte Algemeen Groninger Persbureau Tammeling zijn ouder dan hun leermeester ooit werd, de auteur van dit artikel incluis. Of zijn overleden.

Politici die hij als twintigers zag debuteren in de Groninger politiek – Jacques Wallage, Max van den Berg, Johan Remkes – en die hij als commentariërend hoofdredacteur van de opiniërende huis-aan-huiskrant De Groninger Gezinsbode kritisch volgde, zijn in de herfst van hun politieke loopbaan. Of óók overleden.