Peter Winnen: ‘Ik wilde fietsen, dat was snel duidelijk’

Peter Winnen zegt: ‘Je beleeft heel wat voor zo’n televisie. Plaatsvervangend voel ik veel.’ Dat is het lot van de oud-coureur, vertelt hij. Winnen komt nog zelden bij wielerkoersen. ‘Dat leidt zo af.’ Hij kijkt liever in zijn eentje, ‘languit liggend op de bank, met een grote pot thee voor me’, in zijn woonkamer in een buitenwijk van het Noord-Limburgse Venray.

Zoals drie weken terug, toen hij landgenoot Dylan van Baarle zag zegevieren in de klassieker Parijs-Roubaix. In zijn column in de Volkskrant schreef Winnen: ‘Bij mij brak een soort van plaatsvervangende paniek uit.’ Dat zit zo: die koers ging ‘vroeg open’: al op 200 kilometer van de finish werd de aanval ingezet en spatte het peloton uit elkaar. ‘De kasseien moesten nog komen. Dan denk ik: hoe gaan we dit nou weer oplossen, hoe raak ik in Roubaix?’

Hij lijdt haast mee. Van Baarle reed 20 kilometer voor het einde in zijn uppie uit de kopgroep weg. Parijs-Roubaix wordt ook wel – mede door die kasseien – de Hel van het Noorden genoemd. ‘Iedereen gaat stuk. Ook Van Baarle. Dat zie je alleen minder. Vooral de pedaaltred verraadt veel. Die bleef mooi stabiel. In de finale komt het op fracties aan. Het gaat erom wie de minst slechte benen heeft, wie het minst kapotgaat. Wat er in zijn hoofd omgaat? De vraag is meer: wat is er dan nog hoofd? Ik ben ook weggereden, ja, in de cols. Dat voelt fijn. Nou ja, fijn. Fijn is het eigenlijk nooit. Een finale is armpje drukken. Dat kan lang duren.’