De schokkende slachting van de mooie walvissen

De zeehondenpups schreeuwen in Grytviken op hoge toon. De zeeolifanten die doodstil liggen (ze zijn zo zwaar dat waggelen veel energie kost) laten een diepe brom horen. Op de kade een roestig walvisvaardersschip met harpoengeweer. Verder al even roestige vaten waarin de walvisblubber tot olie werd gekookt, tanks waarin de olie werd opgeslagen en een voorraadschuur met bouten en moeren.

Op deze plek, aan de oostkant van het Britse Zuid-­Georgië, ten noorden van Antarctica, zijn eerst tienduizenden zeehonden en zeeolifanten vermoord en later tienduizenden walvissen. Nu dommelen er zeeolifanten en stoeien de zeehondenpups. Een mooie symboliek. De natuur heeft weer bezit genomen van de schuldige plek.

U merkt, ik schrijf ‘vermoord’. Niet ‘gedood’. Dat komt omdat ik hier boos rondslenter. Wat is het weerzinwekkend dat rond 1900 zo veel zeehonden, zeeolifanten en walvissen zijn vermoord op Zuid-Georgië. En dat voor hoeden (met zeehondenbont), machines (walvisvet was een ideale smeerolie), zeep, lippenstift en margarine.

Schotten, Amerikanen, Britten, in mindere mate Nederlanders (achttien expedities tussen 1946 en 1964) en vooral de Noren hebben zich als beesten gedragen in de Zuidelijke Oceaan. De Noren verdienen het om er te worden uitgelicht. Geen volk heeft zo veel walvissen vermoord, ze gaan er nog mee door ook (elk jaar vijf- tot achthonderd) en dat terwijl niet alle soorten zich hebben hersteld van de massaslachting – er zijn zo’n twee miljoen walvissen afgeslacht.

Hebt u Noren in uw kennissenkring? Spreek hen hierop aan. Het is schandalig hoe dit beschaafde en vooruitstrevende volk zich al eeuwenlang misdraagt ten opzichte van walvissen.