‘Klimaatgeloof’ is een valse term

Wie zoekt naar voorbeelden van wat wel ‘de linkse kerk’ wordt genoemd, heeft volop keus. Zoals Rebelleren voor het leven. Dit is een pas verschenen boek van Rozemarijn van ’t Einde, een theoloog en criminoloog die bij het Leger des Heils werkt als geestelijk verzorger. Het werk gaat haar niet altijd even makkelijk af. Door een infectie is ze namelijk chronisch vermoeid.

Ondanks deze lichamelijke handicap heeft Van ’t Einde nog genoeg energie om de straat op te gaan. Ze noemt zichzelf een ‘scheppingsactivist’, een verontruste christen die Gods schepping wil behoeden voor verwoesting. Trots en tevreden beschrijft ze in haar boek uitvoerig aan welke acties van organisaties als Extinction Rebellion en Christian Climate Action ze in haar strijd tegen de opwarming van de aarde allemaal heeft deelgenomen.

Burgerlijke ongehoorzaamheid hoort bij haar klimaatactivisme, meent Van ’t Einde. Dat ze af en toe wordt ingerekend door de politie, vindt ze eigenlijk best mooi. ‘Op geen andere plek voel ik me zo dicht bij God als na een arrestatie. Zo dicht bij mijn roeping als mens, als christen, als aardbewoner. De uren in mijn zachtgele cel zijn een cadeau, een moment waar ik de rust vind om te bidden, om me gedragen te weten.’

Leon de Winter ging tekeer tegen ‘klimaatkardinalen’

Het klimaatactivisme van Rozemarijn van ’t Einde heeft een godsdienstige inspiratiebron. Maar geregeld is de stelling te beluisteren dat dit zelf een soort godsdienst is geworden. Dan vallen termen als ‘klimaatreligie’ en ‘klimaatgeloof’.