Hartslag of vermogen? Sporters op zoek naar zekerheden

Aan het taalgebruik van sporters lees je de ontwikkeling van hun sport af. Zo maakten in het voetbal termen als ‘midvoor’ en ‘libero’ plaats voor ‘half-spaces’ en ‘restverdediging’. Ook het jargon van duursporten verraadt vooruitgang. Wanneer vorige generaties wielrenners hun trainingsarbeid bespiegelden, ging het vaak over ‘hartslag’ als indicator van hun conditie. Of over het ‘omslagpunt’: de hartfrequentie waarboven verzuring intreedt. Profrenners fietsten met een schuin oog op hun hartslagmeter.

Hoor je een wielrenner tegenwoordig spreken over zijn vormpeil, dan gaat het opvallend vaak over ‘wattages’, over vermogen dus. Of over ‘relatief vermogen’: het vermogen per kilo lichaamsgewicht.

Voor sportarts en inspanningsfysioloog Guido Vroemen (52) is vermogensmeting onontbeerlijk. ‘De wielrenners en triatleten die bij mij trainen, móeten een vermogensmeter gebruiken. Daaruit haal je zo veel informatie.’ Hartslagmeting is ook nuttig, legt hij uit, maar loopt wat achter bij de inspanning. Bij de eerste aanzet van een sprint zit iemands hartslag niet meteen op 180, terwijl de vermogensmeter wel direct uitschiet. Die geeft ‘live’ informatie. Nog een voordeel is dat vermogenmetingen zich onderling beter laten vergelijken. Bergop of bergaf, wind mee of wind tegen: maakt allemaal niet uit. Door te kijken naar vermogen vlak je alle externe factoren uit.