De boete bij de bibliotheek is zinvol

Toen mijn kinderen klein waren, nam ik ze graag en vaak mee naar de lokale bibliotheek. Niet alleen om boeken te lenen, ook voor de voorleesmiddagen, maar vooral vonden we het leuk om af en toe video’s te lenen. Voor de jongere lezers: zo werkte het toen nog, je had bij je tv een videorecorder en daar deed je een videoband in. Het fenomeen ‘streaming’ lag ver in de toekomst verborgen.

In de grote blauwe stoel

Favoriet waren de ‘echte’ Disneyfilms, alles met de hand getekend, een ongelooflijk werk moet dat voor de tekenaars zijn geweest. Pinokkio, Sneeuwwitje, maar zeker ook Het dappere broodroostertje, een ten onrechte vergeten klassieker. Kunstwerkjes en duizend keer mooier dan al die tekenfilms die de computer nu genereert, dat zijn maar slappe flauwe aftreksels.

Naar zo’n film kijken was een speciale traktatie voor mijn kinderen, want ik wilde films en tv zo lang mogelijk buiten hun bereik houden en was (en ben) van mening dat de wereld van hun verbeelding meer wordt gestimuleerd wanneer ze zelf bij een verhaal fantaseren, dan wanneer ze die beelden kant en klaar aangereikt krijgen.

Bovendien moet je meer moeite doen om een boek te lezen, dus dat kan alleen maar goed en opbouwend voor het karakter zijn. Ik heb zelf de beste herinneringen aan de boeken die ik als kind las, die een andere wereld openden waar ik het meestal enorm naar mijn zin had. Ik denk dat ik nooit gelukkiger ben geweest dan opgekruld in de grote blauwe stoel thuis, zo verzonken in een boek dat ik mijn moeder niet hoorde roepen dat we konden gaan eten.

Meteen de laatste keer