Ik heb altijd ruzie met sleutels gehad

Met sleutels heb ik altijd ruzie gehad. Ik kan me nog heel levendig herinneren hoe ik als meisje stond te tobben en te stuntelen bij de voordeur, als ik met een sleutel naar huis moest omdat mijn ouders er niet waren. Dat gebeurde niet zo vaak, dus ik was geen sneu ‘sleutelkind’, zoals dat vroeger heette: kinderen van wie de ouders er overdag niet waren en die volwassen genoeg werden geacht om zichzelf binnen te laten en te vermaken. Dan was je bijna net zo zielig als een weeskind. Ook liep het vaak slecht af met die kinderen, want ze werden verwaarloosd en zo raakte je aan de drugs, werd ons voorgehouden.

Ik wist: die sleutel ga ik niet omdraaien

Enfin, ik ging op zulke ochtenden al met de zenuwen naar school, want ik wist: aan het einde van de schooldag wacht mij een beproeving. Hoe ik ook onder het toeziend oog van mijn ouders had geoefend, ik wist dat ik die sleutel er op het beslissende moment niet in zou krijgen en als dat al lukte, dat ik hem niet zou kunnen omdraaien. En zo ging het ook.

Steeds wanhopiger stond ik te pielen met die sleutel, maar wat ik ook deed, de deur ging niet open. Ik kon naar binnen kijken, maar ik kwam er niet in. Eén keer heb ik zelfs uren buiten gezeten, tot een ouder thuiskwam om me te verlossen. Die draaide de sleutel dan in één keer moeiteloos om, waarom lukte mij dat niet? Lang geleden, nooit vergeten.

Keycards of een druppel