Monique Samuel wordt in Nederland bedreigd door heethoofdige moslims. In Knevel & Van den Brink toonde ze zich solidair met de islam. Samuel staat symbool voor de tragedie van het Midden-Oosten en de islamitische wereld.
‘Ik veroordeel de islam niet als land, maar ik voel wel dat hun wetten hier niet welkom zijn,’ zei Stephanie Banister, een Australische politicus in een tv-interview. Met deze blunder eindigde haar politieke carrière, die nog niet eens echt was begonnen.
De islam is geen land, hoewel de politieke theologie van de islam de wereld opdeelt in bipolaire ruimtes: het huis van de islam, het huis van de oorlog, het huis van het geloof (dus weer islam), het huis van het ongeloof (de ander), et cetera.
Verbeelding
Als je deze lijn van de politieke theologie van de islam volgt, lijkt de islam wel een land. De oorspronkelijke islam eigende zich andermans grondgebied toe waarna het als ‘aarde van de islam’ werd gemarkeerd. Dat wil zeggen dat de islam land inneemt en ordent.
De islam is zeker een land – het land van Allah, waar Allahs wetten gelden. In de realiteit is de islam geen land, maar in de verbeelding wel. Hoeveel mensenlevens is de islam als verbeelding waard?
Weerloos
In de maand juli zijn in Irak meer dan duizend Irakezen door aanslagen om het leven gekomen. De aanslagen worden niet gepleegd omdat er een conflict gaande is tussen Palestijnen en Israëliërs. De gewelddadige conflicten in het Midden-Oosten hebben geen enkele connectie met het Palestijnse vraagstuk.
Weerloze burgers worden vermoord in naam van Allah en om de islam, het land in verbeelding in het hier en nu, te realiseren.
Met enige vertraging heb ik gekeken naar de uitzending van Knevel & Van den Brink waarin de Nederlands-Egyptische politicoloog Monique Samuel optrad. Het was een buitengewoon aangrijpende uitzending.
Niets afwijkends
Samuel was tegen het bewind van de Egyptische oud-president Hosni Mubarak en demonstreerde mee met duizenden andere Egyptenaren. Daarna was ze, zoals vele andere Egyptenaren, zeer teleurgesteld in de vrucht van de revolutie: de regering van de Moslimbroeders.
En nu is Samuel, opnieuw zoals vele andere Egyptenaren, tegen het regime van de Moslimbroederschap dat door het leger en met steun van de bevolking ten val is gebracht. Er kleeft dus niets afwijkends aan haar – op het eerste gezicht althans.
Dhimmi
Toch is vanuit de realiteit en de verbeeldingskracht van het Midden-Oosten veel mis met Samuel. Zij is een christen, een kopt, en ze is openlijk lesbisch. Dan moet zij wel een handlanger van Israël zijn, aldus radicale moslims. Een goede dhimmi kent zijn of haar plaats, denken de Moslimbroeders.
Samuel kritiseerde terecht Europese media over de berichtgeving aangaande de situatie in Egypte. Het dictatoriale islamitische regime dat oud-president Mohammed Morsi in Egypte aan het vestigen was, kwam niet of nauwelijks in de berichtgeving voor. Dat is niet zo onbegrijpelijk: westerse media noemden de Arabische opstanden ‘de Arabische lente’. Die Arabische lente blijkt de een islamitische lente. Wat is er mis met de postmoderne Europeaan?
Europees links
De linkse journalistiek zit vol zelfhaat, als afgeleide van het Europese nihilisme. Daardoor is ze alleen geïnteresseerd in anti-westerse en anti-Israëlische gebeurtenissen. Europees links is al lang een onderdeel van ‘het land islam’ in de verbeeldingskracht van de radicale moslims.
Samuel is in deze wereld een eenzame dame voor wie weinigen het zullen opnemen.
Desondanks is ze doordrongen van de postmoderne, haar omringende wereld en daarom wil zij de Amsterdamse linkse kringen toch nog achter zich krijgen, door te stellen dat zij tegen drie groepen is: de Moslimbroeders, het leger en de terroristen.
Bezorgd
Deze neutraliteit is ook onderdeel van een verbeeldingswereld – een wereld waarin velen geloofden dat de val van Mubarak democratie zou brengen. De revolutie bracht aanslagen op christenen voort, en geen democratie.
Monique Samuel wordt in Nederland bedreigd door heethoofdige moslims. Zij is diep bezorgd over de toekomst van Egypte en vreest een sektarische, islamitische oorlog van allen tegen allen.
In deze oorlog zullen christenen aan het kortste eind trekken. Dat wil zij met elke vezel van haar lichaam voorkomen en daarom zegt zij dat alle Egyptische christenen uit solidariteit vasten met moslims. Vasten Egyptische moslims uit solidariteit ook weleens met christenen? Nee, en dat weet Samuel.
Vrees
Dit eenrichtingsverkeer is geen solidariteit. Het komt voort uit angst voor radicale moslims, voor de vernietigende krachten die jihadisten in het leven kunnen roepen: duizend doden in Irak gedurende de maand juli.
Een door angst ingegeven neerbuigendheid: ‘We vasten uit solidariteit met moslims’. Als mijn geliefde zus nog zou leven, zou zij bij het zien van deze onschuld van Monique Samuel hebben gehuild en Allah om vergeving hebben gevraagd. O God, wat voor beulen lopen nog rond in mijn wereld (het Midden-Oosten) en wat voor ontzaglijke vrees hebben ze aangejaagd bij anderen, in dit geval de christenen. Wat een horror!
Tranen
Tolerantie is wederkerig. Deze neerbuigende houding lost niets op. Maar ze is wanhopig en wil elke mogelijke aanleiding tot een burgeroorlog in haar retoriek vermijden: ‘In mijn land houden we allemaal elkaar.’ Is dat niet ontroerend?
Hier stromen de tranen over mijn wangen. Ik ken die duizend Irakezen niet. Het is een cijfer met drie nullen. Maar Monique Samuel en haar verdriet voel ik wel. Zij krijgt het verwijt dat zij vanwege haar christelijke achtergrond onvoldoende objectiviteit heeft.
Wat een onzin. Je moet een moslim zijn, dus geen afvallige en liefst ook nog radicaal, en pas dan ben je objectief voor de postmoderne Europeanen en radicale moslims.
Fantast
Het interview eindigt dramatisch: ‘Ik word bedreigd omdat mensen denken dat ik islamofoob ben. Ik heb respect voor de islam, ik veracht de profeet – vrede zij met hem – niet, ik heb respect voor zijn wijsheid.’ Hierbij versteende ik. Het leek erg op de valse bekentenissen die na martelingen en bedreigingen op de Iraanse televisie worden afgelegd.
Knevel: ‘Je hebt een levensverzekering afgesloten, ze doen allemaal niets meer.’
Monique Samuel representeert met haar ziel en lichaam de tragedie van het Midden-Oosten en de islamitische wereld.
En de vrucht van de profeet Mohammed heet: de eeuwige angst. Wat een afschuwelijke angstaanjagende fantast was Mohammed ibn Abdullah, vrede zij met hem!