Maria Fiselier: ‘Klassieke muziek maakt je een rijker mens’

‘Ik vond het ontzettend spannend. Doodeng zelfs. Het zingen beheers ik; dat is mijn vak. Maar het Prinsengrachtconcert in Amsterdam in augustus moest ik ook presenteren. Live. Daar heb ik minder ervaring mee. Het was niet de bedoeling dat ik met tekstkaartjes werkte en ik had ook geen autocue. Omdat ik bang was dat ik zou gaan stamelen als ik ging improviseren, heb ik alle teksten uit mijn hoofd geleerd.

‘Gelukkig ging het goed. Het was echt zo’n moment waarop alles op zijn plaats valt. Bij de uitvoering van Aan de Amsterdamse grachten aan het eind, wanneer iedereen meezingt, versmelt je als het ware met je publiek. Magisch mooi.’

‘Ik ben nu voor AVROTROS de vaste presentatrice van klassieke concerten en evenementen. Zoals de Kerstmatinee. Dat kan omdat ik dit jaar weer freelancer ben geworden. Zes jaar lang was ik verbonden aan de Komische Oper in Berlijn. Mijn vaste aanstelling kwam zeker goed uit tijdens corona. Ik behield toen godzijdank gewoon mijn salaris.

‘Maar het voelde steeds meer als een keurslijf. Ik had weinig artistieke vrijheid. In de wereld van de klassieke muziek denken ze sterk in hokjes. Als je, zoals ik, een mezzosopraan bent, moet je die en die rollen spelen en moet je zo en zo klinken. Het meeste ligt vast, dat werkt erg beperkend. Ik had het idee dat ik me op een doodlopende weg bevond.’

Zwangerschap leidde tot stopzetting van contract

‘Mijn afscheid van de Komische Oper verliep wel een beetje vreemd. Tijdens mijn zwangerschapsverlof, toen ik met een baby van drie maanden thuis zat, lieten ze weten dat het misschien beter was om mijn contract niet te verlengen. Terwijl de vaders met kleine kinderen in het ensemble gewoon mochten blijven zitten. Frappant, vind je niet? Ik heb Barrie Kosky, de regisseur met wie ik geweldig heb samengewerkt, nog een mail gestuurd om te vertellen dat ik zwanger was, maar dat ik graag weer snel op de planken stond in een productie van hem. Geen enkele reactie op gehad. Apart.

‘Maar het was goed dat ik vertrok. Het was tijd voor iets nieuws. Mijn vriend Deniz is violist bij de Komische Oper. Toen ik hem vertelde dat ik ontslagen was, zei hij: “Congratulations. It’s time for the next step in your career.” In het Engels, ja. Hij is Turks-Canadees. Op zijn vijftiende naar Canada geëmigreerd en vijf jaar later verhuisd naar Duitsland. Daar hebben we elkaar ontmoet. Ik versta een beetje Turks, maar ik kan er geen goed gesprek in voeren. Ik heb wel een grote liefde voor de Turkse keuken gekregen. Met al die lekkere frisse gerechten.’

Op de middelbare school ging de voorkeur uit naar popmuziek