Inger Leemans: ‘We zullen het nooit eens worden. En dat is fijn’

‘Je hoeft niet álles te vergelijken met vroeger,’ krijgt Inger Leemans weleens te horen. Maar ze kan er niets aan doen, het gaat vanzelf. Overal ontwaart ze het verleden. Historische patronen, geschiedenissen die zich herhalen of juist niet.

Het begint ’s ochtends, als de hoog­leraar cultuurgeschiedenis vanuit Buitenveldert naar haar werk fietst in het centrum van Amsterdam. ‘Eerst kom ik langs de Zuidas, glanzende moderne gebouwen, waar het leven om 8 uur al helemaal aan de gang is. Fiets je verder, dan wordt de stad ouder, maar ook steeds slaperiger. Ja, ooit was het precies andersom. Op het Rokin zie ik, als in een soort virtual reality, het oude beursgebouw dat er al lang niet meer staat. En hier, bij de Oudezijds Achterburgwal, zijn ze ’s ochtends nog bezig met het opruimen van de troep van de vorige nacht. Je gaat terug in de tijd, maar je fietst er ook dwars doorheen.’

Rond 11 uur beginnen de aroma’s van de hasj en de wafels rond het Oost-Indisch Huis op de Wallen met elkaar te concurreren. ‘En dan moet ik denken aan de, laat ik zeggen, uitdagende geuren van de zeventiende eeuw. De oude huizen, de vuile grachten. Maar ook aan de lindebomen die als geurschild tussen huizen en grachten werden geplant.’