De leus Free Palestine belooft vrijheid en mensenrechten, maar mondt in werkelijkheid uit in onderdrukking door Hamas en corrupt bestuur. Westerse oproepen tot erkenning van een Palestijnse staat zonder vrede, spelen extremisten in de kaart, schrijft Afshin Ellian.
Free Palestine is een machtige leuze. Een machtige leuze is in de regel een leuze zonder een vaste grond. AI definieert deze over Palestina als volgt: ‘Free Palestine is a slogan used by supporters to advocate for Palestinian self-determination, statehood, and human rights, often in response to the ongoing Israeli-Palestinian conflict.’ Ofwel: Free Palestine is een slogan die wordt gebruikt om op te komen voor Palestijnse zelfbeschikking, staatsvorming en mensenrechten, vaak als reactie op het voortdurende Israëlisch-Palestijnse conflict.
‘Bevrijd Palestina’ omvat het zelfbeschikkingsrecht (eigen staat) en de mensenrechten voor Palestijnen. Deze basiselementen vormen de bouwstenen van deze machtige leuze.
Wat er gebeurde toen Gaza ‘vrij’ werd
Laten we de proef op de som nemen. Op initiatief van de Amerikaanse president Trump en met de steun van de Arabische staten (andere islamitische landen zoals Turkije en Indonesië) en de EU, kwam er op maandag 13 oktober een vredesvoorstel tot stand.
Alle Israëlische gijzelaars werden op deze dag vrijgelaten, en de lichamen van de vermoorde gijzelaars zouden binnen twee dagen worden overgedragen aan Israël.
De levenden zijn terug, de doden nog niet. In overeenstemming met het vredesvoorstel heeft het Israëlische leger (IDF) zich teruggetrokken uit een aantal Gazaanse gebieden. Wat daarna gebeurde, is buitengewoon leerzaam voor de pro-Palestijnse bewegingen. Hamas keerde terug in de vrije gebieden.
De eerste dag van ‘bevrijding’ executeerde Hamas ruim 60 Palestijnen. Onder het oog van de toeschouwers werd een aantal jonge mannen gedwongen op hun knieën te zitten, daarna werden ze met een Kalasjnikov-geweer door het hoofd geschoten. De Hamas-executeurs riepen: Allahu akbar. Wat hebben zij gedaan? Dat weten we niet. Zijn ze berecht? Nee.
In vrijheid eigen tiran aan de macht brengen
Het eerste element van Free Palestine, de mensenrechten, krijgt al op de eerste dag van ‘vrijheid’ de omgekeerde betekenis. De ware inhoud is een vrij gebiedje voor ernstige vormen van mensenrechtenschending.
Is dit waar pro-Palestijnse activisten naar verlangden? De openbare executie van jonge Palestijnen zonder een eerlijk proces is een voorteken van wat de Gazanen te wachten staat.
Het zelfbeschikkingsrecht van een vrij Palestina blijkt niets anders te zijn dan de heerschappij van een terreurbeweging. Ze mogen dus in vrijheid een eigen tiran aan de macht brengen.
In de Westelijke Jordaanoever, het andere gebied waar Palestijnen het zelfbeschikkingsrecht uitoefenen, heerst een corrupte bende onder de naam van de Palestijnse Autoriteit.
Timmermans en Jetten roepen om erkenning zonder te weten wat er erkend wordt
Desalniettemin is de Palestijnse autoriteit het enige erkende internationale gezag van een Palestijns gebied. Mahmoud Abbas is de eeuwige president van Palestijnen. En iedereen is blij dat hij er is, want de alternatieven kunnen nog verschrikkelijker zijn.
Lijsttrekkers Rob Jetten (D66) en Frans Timmermans (GroenLinks-PvdA) willen dat de Palestijnse staat wordt erkend. Wat ze precies gaan erkennen, weten ze niet. Grenzen van deze fantasiestaat kunnen ze niet aanwijzen. Ook de organisatie van deze staat is er niet. Laten we dus teruggaan naar het jaar 2000:
JERUZALEM – De Israëlische demissionaire premier Ehud Barak heeft maandag impliciet zijn goedkeuring gegeven aan de plannen van de Amerikaanse president Clinton voor een vredesakkoord met de Palestijnen. Als de Palestijnse president Arafat het plan accepteert, “voelen wij ons verplicht ook akkoord te gaan”, stelde Barak in een televisietoespraak.
Arafat wees in 2000 Palestijnse staat af
Oud-president Clinton vertelde vorig jaar over wat er eerder gebeurde met de onderhandelingen tussen Israël en Palestijnse Autoriteit onder leiding van Yasser Arafat:
‘Als ik hen vertel waar Arafat toen van is weggelopen, geloven ze me niet. Dat hij een Palestijnse staat afwees met een hoofdstad in Oost-Jeruzalem, 96 procent van de Westelijke Jordaanoever, vier procent van Israël om de vier procent te compenseren die door kolonisten is bezet. Ze kunnen het zich gewoon niet voorstellen.’
Clinton verwijst naar jonge activisten die niet weten wat er gebeurd was. De ontmoeting tussen Arafat en Barak (destijds de Israëlische premier) in Camp David (2000) was de voorbode van een gewelddadige toekomst.
Op 4 november 1995 werd Yitzhak Rabin, de premier van Israël, vermoord door Yigal Amir, een Israëlische extremist, een tegenstander van de Oslo-akkoorden waarin vrede en een tweestatenconcept werden vastgesteld. Bij de uitreiking van de Onafhankelijkheidsprijs aan Hiba Husseini en de Israëli Yossi Beilin, vertelde mevrouw Husseini (voormalige onderhandelaar namens Palestijnen) dat Yasser Arafat in 2000 weigerde akkoord te gaan, omdat hij vreesde dat de islamisten hem zouden vermoorden. Rabin gaf zijn leven voor vrede, Arafat weigerde dat. Er kwam geen Palestijnse staat.
Erkenning zonder vrede is overwinning voor extremisten
Israël streefde wel naar de oprichting van een Palestijnse staat. Er is echter geen Palestijnse leider die een werkelijk Palestijnse staat uitroept, want dat impliceert de erkenning van een werkelijk Israëlische staat, met eigen grenzen. Clinton was bezorgd over de onwetendheid van de jongeren dat de Palestijnse staat vijfentwintig jaar geleden kon worden verwezenlijkt, als Arafat had ingestemd.
Eigenlijk had Clinton zijn toespraak moeten richten op Jetten, Timmermans en andere Europese leiders. De erkenning van de Palestijnse staat zonder een akkoord, zonder Palestijnse grenzen en zonder een Palestijnse statelijke organisatie, helpt alleen de leider van Iran, Ali Khamenei, Hamas en andere killers van het Midden-Oosten.
Want wat wordt erkend is het verlangen naar een Palestijnse staat zonder een vredesakkoord en formele grenzen. Dat leidt de facto tot de legitimatie van jihad tegen Israël: vechten in plaats van onderhandelen. Europeanen moeten de onderhandelingen voor de tweestaten-oplossing opeisen. Dit is precies wat Trump nu aan het doen is.
Free Palestine is in de werkelijkheid van nu, terreur en tirannie van islamisme.