Pieter Waterdrinker: Putin, the movie, een duivelspact met God

Terwijl de Russen de raketaanvallen op Oekraïne opnieuw hebben opgevoerd, mijmert Pieter Waterdrinker over Poetins einde en de nog te verschijnen films over hem. Cinematografisch interessant: heeft hij na het sluiten van zijn duivelspact met God, gezegend door de patriarch, nog iets van een geweten behouden?

Al die films, al die documentaires, al die boeken die er in de (nabije?) toekomst zullen worden gemaakt en geschreven over het einde van Poetin. Hoe zal het gaan? Zal hij vredig sterven in zijn slaap? Na een lang ziekbed? In een cel? Door gif? Uit het raam vallen? Dodelijk struikelen op één van de met bladgoud gegalonneerde trappen in het Kremlin? Of in navolging van Saddam Hoessein en Mu’ammar al-Khaddafi aan een bloedig einde komen? Door een woedende volksmeute uit het Kremlin worden gesleept?

Een ander mogelijk scenario is dat Poetin door een opvolger – hij loopt op dit moment ergens rond, dat is de enige zekerheid die we hebben – naar één van zijn buitenpaleizen zal worden gestuurd, zoals vroeger overtollige prinsessen naar het klooster. Om daar de rest van zijn leven in weelde, omringd door eeuwenoude iconen, door te brengen. Maar vermoedelijk zal het geheel anders gaan.

Toen ik zelf nog regelmatig door de gangen van het Kremlin liep, was dit wat ik het vaakst hoorde: een einde à la Khaddafi en Saddam is zijn grootste nachtmerrie. Vandaar ook dat Poetin bij de eerste tekenen van de volkopstanden in Moskou na vervalste verkiezingen– in de winter van 2012/2013 – er met een gestrekt been inging. Hij liet alle oppositie vermorzelen, gevangen zetten, uitmaken voor buitenlandse agent, lees: spion. Om vervolgens na de annexatie van de Krim in 2014 een proxy-oorlog te ontketenen in het oosten van Oekraïne.

Cineasten zijn koortsachtig bezig met scripts van Putin, the movie