Maar wie zijn de baas bij Buitenlandse Zaken: de racisten of de feministen?

Het veroorzaakte een schokgolf afgelopen december. Volgens een intern onderzoek zijn racisme en discriminatie ‘ernstig en zorgelijk’ op het ministerie van Buitenlandse Zaken, zowel in Den Haag als op ambassades wereldwijd. Een medewerker zou Afrikaanse landen ‘apenlanden’ hebben genoemd. Personeelsleden zouden collega’s met een migratieachtergrond hebben omschreven als ‘apen’, ‘bokito’s, ‘negers’ en ‘Zwarte Piet’. Tweede Kamerleden vonden het ‘walgelijk’, en terecht.

Midden in de storm van verontwaardiging is het bijna ongepast om een en ander te nuanceren. Zoals wijzen op het geringe aantal medewerkers dat is ondervraagd: in totaal 47 mensen. De vraag is of die wel representatief zijn voor de bijna tienduizend medewerkers van Buitenlandse Zaken.

Voor het beeld maken zulke kanttekeningen niet uit: Buitenlandse Zaken is een stinkende, racistische beerput. Terwijl dit ministerie, net als alle andere overheidsorganisaties, zich zo graag zegt voor te staan op diversiteit en inclusiviteit. Termen waarover je struikelt in elke uitgave van De Veiligheidsdiplomaat, het maandelijkse magazine van Buitenlandse Zaken. Thema’s als klimaatverandering, duurzaamheid en gendergelijkheid rukken ook op in de diplomatie.

Nederland bekeerde zich tot een ‘feministisch buitenlandbeleid’

Krap drie maanden nadat oppermacho Vladimir Poetin met ouderwetse bommen en granaten Oekraïne binnenviel, bekeerde de Nederlandse regering zich tot een ‘feministisch buitenlandbeleid’. Op 13 mei schreven Wopke Hoekstra (Buitenlandse Zaken) en Liesje Schreinemacher (Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking) aan de Tweede Kamer dat ‘er ruimte bestaat om gender mainstreaming structureel leidraad te maken binnen het buitenlandbeleid van de Rijksoverheid’.