De zaal op een steenworp afstand van de Notre-Dame stroomt vol. Er is veel animo voor de discussieavond over de vraag ‘of we nog kunnen debatteren in Frankrijk’, georganiseerd door het linkse tijdschrift Marianne.
Het Franse debat is namelijk in crisis. Politici gaan vragen over de drie ‘i’s’ (islam, immigratie, integratie) het liefst uit de weg, om er niet van te worden beticht het Front National in de kaart te spelen. De discussie over deze onderwerpen wordt gedomineerd door denkers en opiniemakers die zich tegen politieke correctheid keren.
Naar namen als Eric Zemmour, Michel Houellebecq, Alain Finkielkraut en Michel Onfray wordt graag geluisterd, zij beschikken allen over veel eloquentie of een fraaie pen. Maar hun geluid wordt wat eentonig, want zelfs de linkse denkers verrechtsen. En antwoord uit links-progressieve hoek op deze ‘reac academy’ blijft uit.
Murw gekletst
Murw gekletst Rachida Abite (37) wordt doodmoe van het gediscussieer, of het nou tussen politici of denkers is. ‘Fransen kunnen heel goed uren praten, maar niets zeggen,’ zegt de docente, tot voor kort een groot fan van president François Hollande.’
‘Ik kijk geen debatten meer, het heeft geen zin: iedereen komt een voorgeproduceerde riedel afdraaien, zelfs over de kleur van een das wordt uren nagedacht. Kijk naar president Hollande. Die was vroeger nog spontaan, maar nu zie je hem continu oogcontact maken met zijn leger aan spindoctors. Volgens mij hebben ze hem ook verboden om grapjes te maken.’
De avond georganiseerd door Marianne gaf overigens antwoord op de zelf geformuleerde vraag. De tien sprekers hielden allen een monoloog van minstens een kwartier voordat de discussie begon. Toen het woord eenmaal aan de zaal was, waren de toehoorders al murw gekletst.
Elsevier nummer 46, 14 oktober 2015