Correspondent Europese Unie Jelte Wiersma en een priester verbazen zich over de discrepantie tussen de Brusselse politiek en de realiteit.
De Brusselse priester Daniël Alliët (71) heeft er nog vier. Twee thuis en twee in het dienstencentrum. Afghanen die in België geen verblijfsvergunning krijgen maar niet weg willen. Dat waren er in 2013 nog 220.
Zij namen toen hun intrek op het Begijnhof in de Sint-Jan-de-Doperkerk (1675) en maakten er tenten van blauw zeil. Toeristen die de barokke kerk wilden bewonderen, schrokken als ze binnenstapten.
Naast een beeld van Maria kookte Khalid op een gaspit. Veel toeristen deinsden terug en liepen door naar de Sint-Katelijnekerk, net om de hoek. Ook een oude kerk en zonder illegalen, wel zo mooi voor de foto.
Raar debat
Niet alleen toeristen lopen liever weg als ze de Brusselse immigrantenrealiteit zien. ‘Europa wil ze niet zien,’ zegt Alliët. ‘Ze maken ruzie over 40.000 mensen maar op Lampedusa zijn al 130.000 mensen aangekomen.’
Na een top in mei maakte de Europese Commissie een plan: de 28 Unielanden waren verplicht 40.000 immigranten uit Zuid-Europa op te nemen. Dat ging veel landen te ver. Alleen vrijwillig doen ze mee.
Het Europees Parlement heeft ook wensen. De Duitse migrantenrapporteur Ska Keller (Groenen) wil 50.000 immigranten verdelen. Een raar debat, vindt Alliët. Dit jaar worden 1,2 miljoen immigranten verwacht. Zeker de helft moet terug. Dat doen ze toch niet, wát de landen, Commissie en Parlement ook beslissen.
Sinds 1998 heeft hij vijf groepen opgevangen. Van de laatste, de 220 Afghanen, heeft na lokale druk 80 procent van de uitgeprocedeerden toch een verblijfsvergunning gekregen. ‘In de kerk stond een expositie gepland,’ zegt Alliët. ‘Meer dan 80 procent was politiek niet haalbaar, anders komen alle Afghanen naar België.’
Maar net als de discussie over de 40.000 is die 80 procent voor de Belgische bühne. Bijna iedereen heeft inmiddels een vergunning. Nog vier te gaan.
Elsevier nummer 29, 18 juli 2015