Waarom boze Oost-Duitsers al maanden de straat op gaan

Elke maandagavond verzamelen de zelfbenoemde ‘vrije geesten’ zich bij het raadhuis, op een steenworp afstand van grensrivier de Oder. Net als tijdens de revolutie van 1989 tegen het socialistische DDR-regime wordt hier tegen de overheid geprotesteerd. ‘De regering wil niet naar ons luisteren. Maar wij gaan net zo lang door tot ze weg zijn,’ roept een woedende spreker door de microfoon.

Dat strookt niet helemaal met de feiten: de regering van kanselier Olaf Scholz (SPD) beloofde de Duitsers 200 miljard euro lastenverlichting, voor lagere prijzen van gas en elektra.  En wegens de Russische agressie kreeg de Duitse krijgsmacht er een ‘bazooka’ bij van 100 miljard euro extra. Voorts daalde de accijns op benzine, en openbaar vervoer was in de zomer bijna gratis.

Toch vallen al die peperdure maat­regelen niet in goede aarde bij de Oost-Duitsers, vanwege de oorlog in Oekraïne. ‘Vroeger woonden we hier deur aan deur met de Russen,’ aldus bovenstaande bezorgde burger, een vijftiger.

Zijn geboorteland DDR was een vazalstaat van de Sovjet-Unie, telde toen een half miljoen tot de tanden bewapende soldaten van het Rode Leger, en noemde zich toch ‘pacifistisch’. Voor hem is de door Rusland overvallen Oekraïne helemaal geen bondgenoot. ’Wie verdient er aan de oorlog? Juist, de westerse wapenfabrikanten.’ De NAVO zou met de uitbreiding naar het Oosten de oorlog hebben uitgelokt, zegt de man tegen de menigte. Gejuich klinkt uit honderden ke­- len. Een jongeman wappert met een zwarte vlag, waarop ‘Ami go home!’ staat: Amerikanen, ga naar huis. Een oudere dame draagt een zelfgetimmerd bord: ‘De Amerikaanse koers is een dodelijke bedreiging voor Duitsland. Niet Rusland en China!’