Mark Zuckerberg, CEO van Meta en oprichter van Facebook, bouwde een miljardenimperium én een nieuw imago. Zijn vermogen, transformatie en rol in de AI-strijd maken hem tot een van de meest besproken figuren van zijn generatie.
Het is chaos rond de vechtkooi. Daar in het felle licht staat Mark Zuckerberg. Gehuld in een Team Volkanovski-trainingspak, strak gesloten, alsof hij op het punt staat zelf de UFC-ring in te stappen. Alexander Volkanovski, de Australische kampioen die hij begeleidt, begint scherp.
Zijn voeten glijden over de mat, de vuisten flitsen naar voren. De 41-jarige techmiljardair knikt soms, nauwelijks zichtbaar, alsof hij een patroon herkent dat anderen ontgaat. Toch duurt het niet lang voordat de tegenstander de overhand krijgt. Een trap, een stoot, een hoek. Het gezicht van de Meta-CEO verraadt niets als Volkanovski naar de grond zakt. Na iets meer dan drie minuten ligt de kampioen roerloos op de mat.
Terwijl het publiek opveert, blijft de Facebook-oprichter kaarsrecht staan, ogen gefixeerd op het canvas. Hier, tussen de krachtmetingen, is Zuckerberg meer op zijn plek dan op het eerste gezicht lijkt.
Transformeert met jiu jitsu en een Instagram glow up
Het is een recente versie van de facebook-oprichter: die van een stoere kerel. Sinds enkele jaren traint hij fanatiek Braziliaans jiu-jitsu. Op Instagram is hij, met ontbloot bovenlijfmet ontbloot bovenlijf te zien in dojo’s.
Zijn metamorfose werd aanvankelijk spottend ‘Zucks glow-up’ genoemd. Plotseling verscheen de Meta-CEO in designer T-shirts, was hij zichtbaar gespierder en kocht een 120 meter lange mega-jacht. Een voertuig dat past bij iemand met een vermogen van ruim 216 miljard euro.
Politieke koers verschuift richting Trump en meer mannelijkheid
De transformatie kreeg een politieke lading. In 2024 trok Zuckerberg dichter naar Donald Trump, met wie hij voorheen op gespannen voet stond. Ook schrapte hij bij Meta het samenwerkingsprogramma met onafhankelijke factcheckers. Een stap die hij verdedigde als een manier om vrijheid en ‘hardere discussie’ terug te brengen op zijn platforms.
In gesprek met podcaster Joe Rogan hekelde hij de “verwijfde” werkvloer en riep hij op tot meer mannelijkheid in het bedrijfsleven. Bij de podcast van komediant Theo Von herhaalde hij dat de samenleving volgens hem wel wat meer ‘edge’ kon gebruiken.
Theo Von merkte in datzelfde gesprek op dat de Facebook oprichter “leekt op iemand die een YouTube-video heeft gekeken over hoe je een man moet zijn.” Zuckerberg lachte beleefd, maar gaf geen weerwoord.
Jong, briljant en sociaal ongemakkelijk vanaf het begin
Tussen de schreeuwende coaches dreunen Vons woorden na. Zuckerberg zoekt naar de juiste houding, maar kan niet verhullen wie hij ooit was en misschien nog steeds is.
De jongen in de hoodie, geboren in 1984 in Dobbs Ferry, New York. Als zoon van een tandarts en een psychiater, was hij een intelligente, maar sociaal ongemakkelijke jongen. Hij verslond boeken, leerde Latijn en speelde strategie games. Zijn klasgenoten noemden hem briljant, koppig en ongevoelig voor sociale normen.
CEO blijft koelbloedig ondanks schandalen en kritiek
In The Facebook Effect herinnert Sean Parker, de beruchte Napster-oprichter, Zuckerberg zich als “gevaarlijk slim en bijna volledig ongevoelig voor wat mensen van hem vonden.” Die onverschilligheid, of misschien eerder onvermogen, werd al snel zijn handelsmerk. Tijdens zijn Harvard-jaren zat hij liever achter zijn scherm dan tussen mensen. Hij programmeerde nachtenlang, sprak weinig en had de neiging elk gesprek te reduceren tot een praktisch probleem.
Toen Facebook explosief groeide, groeide hij niet direct mee. In An Ugly Truth beschrijven medewerkers hoe hij in vergaderingen in zijn hoodie zat, starend naar een muur van schermen, nauwelijks reagerend. Hij sprak als een ingenieur, dacht als een strateeg en voelde, zo leek het, als een machine: doelgericht, zonder veel geduld voor nuance of empathie.
Tijdens het Cambridge Analytica-schandaal, waarbij een politiek adviesbureau zonder toestemming gegevens van tientallen miljoenen Facebook-gebruikers verzamelde en gebruikte om kiezers te beïnvloeden, zagen medewerkers hem voor het eerst zichtbaar worstelen met publieke afkeuring. Hij zei “sorry” voor de camera, maar, volgens journalist Steven Levy, het klonk “alsof hij een software-update afdraaide.”
Waarom Zuckerberg kiest voor vooruitgang zonder remmen
In feite is hij nog steeds die jongen in de hoodie: briljant, ongemakkelijk en op zoek naar houvast. Alleen de methode is veranderd: vroeger verschool hij zich achter code en schermen, nu achter spierballen en strijdlust.
De spierballen zijn nieuw. De strijdlust was er altijd al. Zuckerberg presenteert zich graag als iemand die simpelweg bouwt wat mensen willen, maar wie goed kijkt, ziet een onophoudelijke drang om voor te zijn op de rest – om te winnen.
In zijn vroege programmeurs team introduceerde Zuckerberg de kreet “Domination!” Om de troepen op te jutten. Later, toen Facebook miljarden gebruikers bereikte en onder politieke druk kwam, klonk intern de uitspraak “Company over country”, bedoeld om te benadrukken dat hun missie groter was dan nationale grenzen of regelgeving. “Move fast and break things” is nog steeds de bekendste Facebook leus en werd intern overal opgehangen.
Die neiging om vooruit te stormen zonder stil te staan bij de nevenschade, op privacy, op democratie, op het welzijn van gebruikers, kenmerkt hem nog steeds. In An Ugly Truth vertellen medewerkers dat hij elk ethisch bezwaar als een randgeval zag, een uitzondering op de regel. Hij sprak niet over mensen, maar over toepassingen en scenario’s. Wat voor buitenstaanders hardvochtig lijkt, is voor hem vooral logisch: wie niet vooruitgaat, wordt ingehaald.
Zet Meta op voorsprong in de strijd om AI
Dit nietsontziende vooruitgangsdenken is typisch voor Silicon Valley-ondernemers. Steve Jobs was compromisloos, maar ook inspirerend. Jeff Bezos is keihard en hyperefficiënt. Elon Musk veeleisend, maar ongebreideld creatief. Zuckerberg is meedogenloos en bovenal razendsnel. Hij grijpt zijn kans voordat anderen doorhebben dat die bestaat.
Dat werd recentelijk duidelijk toen hij besloot om Meta volledig in te zetten op kunstmatige intelligentie. In korte tijd bouwde hij LLaMA (Large Language Model Meta AI) uit tot een alternatief voor OpenAI’s GPT-modellen.
Daarbij putte hij uit de enorme voorsprong die hij zichzelf had verschaft. LLaMA werd gevoed met de data die Facebook en Instagram jarenlang over hun miljarden gebruikers hadden verzameld; reacties, voorkeuren, foto’s, gedragingen.
Daarnaast gebruikte Meta ook teksten uit enorme online boekencollecties, inclusief materiaal van beruchte piratensites zoals Z-Library, waar honderdduizenden auteurs hun werk zonder toestemming terugzagen. Die combinatie van eigen data en onofficiële bronnen gaf LLaMA een enorme rijkdom aan voorbeelden, en paste tegelijk bij Zuckerbergs pragmatische houding: liever vragen om vergiffenis dan om toestemming.
Leert van Peter Thiel: ondernemen als oorlog voeren
Peter Thiel, ooit zijn raadgever en eerste grote investeerder, zou zich in die houding herkennen. Volgens Thiel is ondernemen in de techindustrie “een oorlog waarin je niet volgens de regels kunt vechten” en waarschuwde dat “het er niet om ging aardig gevonden worden, maar om winnen.”
Zuckerberg heeft die lessen geïnternaliseerd. Hij opereert berekend en koel, als iemand die exact weet wat hij bereid is op te offeren om de strijd te winnen, of dat nu publieke sympathie, juridische goodwill of andermans werk is.
Alleen bij echtgenote Priscilla Chan toont hij zachtheid
Wat ontbreekt, is een rem. Hij kijkt zelden achterom om te evalueren wat zijn innovaties hebben aangericht. De schade, desinformatie, polarisatie, aantasting van privacy, is voor hem geen breekpunt, maar ruis. In dat opzicht is hij, ondanks zijn nerdachtige voorkomen, misschien wel de meest compromisloze van zijn generatie.
Alleen thuis, bij Priscilla Chan — zijn vrouw, voormalig kinderarts, en naar eigen zeggen zijn “kompas”, lijkt hij soms iets van die hardheid af te leggen. Medewerkers zagen hoe hij met haar ontspande, hoe zij het weinige menselijks in hem naar boven haalde. Toch loopt ook hier de lijn door: zelfs die zachtere kant, de rol van echtgenoot en vader, sluit naadloos aan bij het beeld dat hij in het openbaar cultiveert; de bouwer, de leider, de man met een missie.
Waarom Zuckerberg blijft vechten als jonge gedisciplineerde CEO
Tegenover Musk, die zijn drang tot confrontatie op Twitter breed uitsmeert, en Bezos, die zich steeds meer terugtrekt in jachten en raketten, staat Zuckerberg als de gedisciplineerde aanvaller: jonger, sneller, maar net zo agressief.
Toch staat Zuckerberg daar, in de schaduw van de kooi, niet als een sporter onder sporters. Hij is geen vechter in de klassieke zin. Hij hoort daar omdat hij hetzelfde in zich draagt als de vechters: een gevaarlijke combinatie van koelbloedigheid, strategie en overlevingsdrang.
De UFC is geen plaats voor zachte handen. Hier winnen betekent dat je elke zwakte ziet, elke opening benut, en bereid bent om door te gaan waar anderen stoppen. Dat is precies de houding die Zuckerberg zijn hele carrière heeft laten zien. Niet op de mat, maar in boardrooms, rechtbanken en op de servers waar zijn imperium draait. Hij vecht niet met vuisten, maar met code, kapitaal en beleid.
Dat is waarom hij hier toch op zijn plek is. Terwijl anderen kijken naar spieren en techniek, ziet hij iets anders: de dynamiek van macht. De regels in de kooi zijn niet zo anders dan die van zijn eigen arena.
Wie hier overleeft, heeft het verdiend. En wie aarzelt, ligt tegen het canvas. Zuckerberg kijkt, herkent en begrijpt: ook in zijn wereld geldt dat er geen genade is voor wie niet durft te winnen.