De lange modeweek in Parijs bracht de laatste dagen veel afwisseling met als hoogtepunt op dinsdagochtend de Chanel- show. Dat is altijd een gegarandeerd spektakel. Dit maal aangekondigd als de Brasserie Gabrielle.
Het decor van de show was een naar Gabrielle Chanel vernoemd restaurant in onvergankelijk traditionele Franse stijl en van een gigantische omvang met Karl Lagerfeld als de sterren-chef. Hij wil vooral dat de vrouw (en een enkele verdwaalde man) schittert. Zijn recept: glamour voor alle uren.
In de Chanel-brasserie
Naast wat donker tweed en zwarte voile voor sierlijke jurkjes, waren het vooral opvallende structuren en texturen, opvallende reliëfvouwwerkjes en heel veel kleurige glim-, glitter- en glanseffecten die de Chanel-collectie er uitzonderlijk feestelijk uit lieten zien. De bedoeling van Chanel’s creatief directeur Karl Lagerfeld was duidelijk. Wie dit najaar de deur uitgaat kan, mag en moet opvallen.
In de voor de slechts een show in het Grand Palais realistisch nagebouwde brasserie met vele geüniformeerde obers liepen ook enkele Chanel-modemannen. Maar deze sierlijke pauwtjes verloren het geheel van de uitzonderlijk glamoureuze Chanel-dames in jassen vol veren, in jurken met sleep en zelfs met glanzende, slanke joggingbroeken onder glitterrokjes.
Aan het eind van de show was dit maal geen finale. De modellen bleven hangen in de brasserie zodat iedereen van dichtbij de uitzonderlijke materialen kon bekijken. En natuurlijk uitgebreid fotograferen en de beelden verspreiden.
#Chanel-modellen blijven hangen In brasserie Gabrielle zodat iedereen close-up kan kijken/kieken pic.twitter.com/0PMTDjT2Kt
— john de greef (@johnelsevier) March 10, 2015
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Een megalomane aanpak? Jazeker en voorlopig nog wel doeltreffend!
Ook Kenzo ziet het groot
Carolin Lim en Humberto Leon, het Amerikaanse duo dat Kenzo met veel succes klaarwakker heeft gekust met veelkleurige, vrolijkstemmende mode, hebben inmiddels ook een flinke reputatie als het aankomt op het geven van opvallende shows. Dit maal zochten ze, op zondagochtend vroeg, een grote evenementenhal aan de Parijse Périphérique op.
Daar mocht Saint Etienne live de soundtrack verzorgen. Maar de meeste aandacht ging naar zeven glanzende forse decorstukken die van een afstand bestuurd in diverse formaties over de enorme vloer zwenkten in een complexe choreografie met de modellen. Dat eiste misschien wel te veel aandacht op.
Gelukkig vormden het dansende decor en de modellen op het eind nog een stilstaande rij en mocht het publiek van dichtbij de volumineuze silhouetten (veel ruime lagen boven, lange, wijde rokken en forse omslagdoeken, poncho’s, kazuifels en wijde anoraks) bekijken. En daarbij vooral genieten van de zeer veel grafische effecten: kleurstreken, confetti-dessins, golflijntjes tot en met muizentrap-patronen (van die vouwsels waarmee we allemaal excelleerden op de kleuterschool).
Haider Ackermann geeft Karl gelijk
Karl Lagerfeld noemde lang geleden Haider Ackermann een mogelijke kandidaat om zijn ontwerpwerk bij Chanel eventueel over te nemen als hij, Karl-de-Grote-zelf, zijn ooit toch onvermijdelijke abdicatie bekend zou maken of onverwacht zou worden opgenomen in het eeuwige koor van de langharige engelen.
Ik ben waarschijnlijk niet de enige die daar weinig in zag. De romantische wijze waarop Ackermann serieus bloot geeft en tegelijk bedekt, nostalgisch drapeert en moderne mannelijke motorjacks integreert in zijn vrouwelijke, soms etherische mode, had tot nu toe weinig te maken met Chanel of met Karl Lagerfeld en al helemaal niets met de nogal grappige wijze waarop Karl omspringt met Chanel. Tot zaterdagochtend.
De show van Ackermann op deze zaterdagmorgen was dit keer minder dromerig en emotioneel en was weliswaar geen directe sollicitatie, maar wel een proeve dat Haider inderdaad het stokje van Lagerfeld ooit zou kunnen overnemen bij Chanel.
Met allerlei Chanel-achtige tweeds, met heel veel grafische zwart/wit-effecten (ook in dierenhuiddessin) en met wat ruwer handwerk construeerde Ackermann een serieus en aantrekkelijk modebeeld waarbij hij zijn hoogst sierlijke silhouet van weleer omvormde tot een veelzijdige, meer actieve en vrouwengarderobe.
Nog steeds – de hemel zij dank – zonder luchthartigheid of gemaakte effecten, maar wel met een beeld dat goed zou kunnen aansluiten bij de rijke historie van Chanel, zoals zij de vrouw graag kleedde: elegant en vol bewegingsvrijheid.
Alweer een debuut bij Hermès
Evenals bij het toen spraakmakende debuut van Jean-Paul Gaultier als dé ontwerper van de Hermès-collectie, werd voor nieuwkomer Nadège Vanhee Cybulski (geen makkelijke naam om te onthouden) een historische manege in hartje Parijs geheel vertimmerd tot modeshowtheater.
Zaten we bij Gaultier toen in 2003 op strobalen en hoorde we zweepknallen en zagen we wufte en strenge amazones in een collectie die extravagant uitpakte met het verleden van Hermès als zadelmaker voor de rijken, voor de nog onbekende Vanhee was het allemaal veel discreter. Het decor was maandagmiddag ondergeschikt aan de oude locatie.
En dat paste perfect bij haar eerste collectie voor Hermes, waarbij ze met minimale verwijzingen refereerde aan de hippische historie van het modehuis (met luxueus leer, gestreepte rocabar-dekenmotieven in kasjmier en als paardendek-doorgestikte materialen), maar vooral alle voorrang gaf aan de volwassen en sophisticated Hermès-clientèle.
Die gaf ze kleren om te begeren. Uiterst beheerst ontworpen, soms onderkoeld sensueel, zoals een slankvallende vuurrode lange jurk, maar vooral uitermate chic. Chic en ook vrij sportief met veel praktische broeken. En afgezien van een knalgele opdoffer, vooral in rustig marine en roestig rood of in een enkel Hermès-sjaalmotief of de onvermijdelijke oranje-huiskleur uitgevoerd.
Wereld van werkelijke luxe bij #Hermès pic.twitter.com/gYQmkh84dk
— john de greef (@johnelsevier) March 9, 2015
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Maar het waren vooral ontwerpen die de nadruk legden op de superluxe materialen zonder daarmee ostentatief te overdrijven. Ze wist haar directe voorganger en in 2011 de opvolger van Gaultier, Christophe Lemaire, in een klap te reduceren tot een Hermès-tussenpaus, die aanvankelijk te veel afkeek bij ontwerpers uit de jaren tachtig en toen hij echt heel goed werd bij Hermès, plots voor zijn eigen label koos.
De managers bij Hermès hebben met deze ontwerpster een goede keus gemaakt. Nu die naam nog goed uit het hoofd leren en juist spellen.