In de modeweek in Parijs is sinds de eerste modeshow van Dries Van Noten afgelopen woensdag het spel met de tegenstellingen tussen mannelijk en vrouwelijk steeds een terugkerende thema voor winter 2013/14.
Zondagavond kreeg dat in de persoon van de muzikant Antony extra accent. Met zijn vrouwelijke trekken, lange haar, ruime en lange zwarte jurk rond zijn ronde fysiek en zijn fraai melancholisch stemgeluid begeleidde hij met groot orkest de Givenchy-show.
Mooi sfeervol, maar ook een beetje ongemakkelijk. Want toen bij de finale alle modellen hun ererondje liepen (in dit geval ook echt een enorme cirkelvorm langs het publiek) ging het applaus voor de kleren dwars door Antony’s korte optreden heen. Maar ja, het ging tenslotte om de Givenchy-mode.
Gedragen door modellen met rode en blauwe pruikjes met krullen als platte rozen op het hoofd en een mix aan bloemdessins, romantische zigeunerrokken vol ruches of voile doorkijkjurken gecombineerd met stoere en soms ook gebloemde motorjacks met extra ritsen. Zelfs Bambi mag op een mannelijk sweatshirt lief flirten.
Een Givenchy-collectie die veel losse, verschillende en tegenstrijdige elementen tegelijk brengt, zoals lange, versierde doorkijkrokken, ruiten, bloemen, een bijna brandend, verguld barok-loofdessins, bont, glitter, striktere jassen, gedrapeerde rokken en een Amerikaanse vlag in zwart-wit-kopie-versie. Nogal ‘a far cry’ van de recente gestileerde nonnenhabijten-collectie van Givenchy, maar wel weer geheel in de pas met de Givenchy-mannenmode voor komende winter.
Chick of chique
Er staat nergens gebeiteld in marmer dat een nieuwe ontwerper in dienst bij een oud modehuis het befaamde DNA van de oorspronkelijk oprichter altijd moet koesteren en als leidraad voor moderne opvattingen moet gebruiken. Het is soms een beproefd succes, maar lang niet voor alle modehuizen.
De oude klanten van weleer zijn er allang niet meer en of nieuwe nou komen omdat de historie zo leuk wordt geëerd en gerespecteerd? En vaak startte ooit de oprichter met een revolutionaire kijk op kleren. Dus terecht dat Hedi Slimane zijn geheel eigen, nogal obstinate visie levert op de bijna heilig verklaarde Yves Saint Laurent (YSL).
Zo deed Slimane het eind jaren negentig ook ooit met veel succes met de mannenmode van YSL en later, begin 2000 met Dior Homme. Maar voor beide labels leverde hij toen wel een dwarse, maar ook geheel nieuwe stijl en richting. Daar is het blijkbaar nu de tijd niet voor.
Zijn zeer jeugdige opvatting van wat nu de Saint Laurent-collectie heet, is wel erg geworteld in een slordige stijl van grunge-rock-chick die maandagavond op de Saint Laurent-catwalk een tikje gedateerde recalcitrantie liet zien. Dwarse straatmode van enkele jaren geleden. Pruilende meisjes, warrig haar, spillebenen, kinderlijke jurkjes, ruithemden, meterslange sjaals en motorlaarzen vormen samen een bekend terrein voor jonge en te lang puberende vrouwen.
Bontjassen
Misschien niet het beeld dat modecritici bij YSL-dames hebben. Maar wie goed naar de beelden van de kleren kijkt en de diverse elementen los beschouwt, ziet ook keurige nieuw-klassieke mantels en jasjes en zelfs keurige tasjes, nou ja, meer doosjes. En ook volwassen bontjasssen en glittertruien en rijkversierde leren en kanten jurken. Meer dan alleen maar kleren voor de Losgeslagen Lolita-grunge-chick, maar ook voor de meer chique vrouw.
Maar of het gerespecteerde YSL-modehuis het redt met Slimane’s aanpak? Of er genoeg oude en jonge, wilde en meer keurige rockmeisjes met geld zich aangetrokken voelen tot zijn wel eigenwijze, maar niet zo bar interessant, eigenzinnig beeld? Waarschijnlijk wel. Met veel geld en invloed (en dat heeft YSL) valt er flink veel positieve publiciteit te kopen. Geen modemagazine dat hoopt op een Saint Laurent-advertentie en dat niet jubelt.
De grijze wereld
Had Dior vele bollen als decor, Chanel maar eentje. Maar dan wel een giga-globe in grijs. Versierd met lampjes ter aanduiding van de grote steden en honderden lichtgevend vlaggetjes met Chanel-logo voor een Chanel-vestiging, tot op Hawaii. Je verwacht dat er ieder moment een Chanel-vlaggetje bij geplant zou worden.
Rond de wereldbol een parade van veel jassen, langer, korter, wijder, nauwer, glanzender of doffer. Naast wat blauw en roze, voor bolle hoofdkapjes en multicolour tweed was het beeld voornamelijk antraciet, gebroken wit en grijs. Voornamelijk met de kleur van grafiet en een sterke grafische belijning kondigde Chanel aan hoe het de wereld zal kleden komende winter. Klinkt saaier dan het was want Chanels ontwerper Karl Lagerfeld varieerde behoorlijk speels ook vooral met materialen.
Rokjes klokten wijd en ruim boven de knie en smalle laarzen/beenlingen gingen ook tot over de knie. Enkele jurken zakten tot over de kuit en lange doorkijkrokken en jurken die van voren kort en van achteren lang waren, boden het alternatief voor besluiteloze Chanel-vrouwen. Geen dames want het wereldbeeld van Chanel viel behoorlijk jong en streetwise uit dit keer. Bedoeld voor de gehele wereld.
Hermès weer Hermès
Veel modehuizen kunnen variëren in richting en stijl, maar bij Hermès horen nu eenmaal de allermooiste kwaliteiten die in alle rust met hier en daar een speels accent genoten moeten kunnen worden.
Ditmaal was de collectie weer helemaal zo als zij hoort te zijn voor zo luxe leer- en modehuis: coherent, onderkoeld super-chic, luxe ingetogen (op een wat vreemde badmuts na) en met een zorgvuldige elegante vormgeving die de kostbare materialen en enkele grafische dessins deed stralen.
Veel leer en bont en kasjmier in afzonderlijke lagen over elkaar, maar ook ruime, vilten mannencolberts, en mooi uitlopende tot over de kuit of slanke rokken met split tot ruim over de knie. Kleren om jarenlang te koesteren en daamee erg verwant aan de ontwerpen die Martin Margiela lang geleden voor Hermès ontwierp. Bravo voor de huidige ontwerper Christophe Lemaire dat hij weer rust en samenhang in het gehel creëerde, na een zomermode die dat zeer miste.
Nacht wordt dag
Het was te verwachten, want in New York had Marc Jacobs ook al in pyjama voor het applaus bedankt en heel wat comfortabele nachtkleding-variaties de catwalk op gestuurd. In Parijs stapte hij woensdagochtend in een vrolijk rode pyjama uit een van de vijftig hotel/slaapkamerdeuren bij de finale van zijn Louis Vuitton-show. Daarvoor waren vijftig als Irma la Douce bepruikte en opgemaakte modellen uit die deuren gestapt om Jacobs visie op Vuitton-mode te tonen.
Een kijk zonder logo’s of dampatronen ditmaal. Wel een prachtig samenspel tussen sober en weelderig, tussen vrouwelijke lingerie en mannelijke kamerjassen en tussen ontkleed en aangekleed. Verwant aan de gestripte glamour die Marc Jacobs ook met zijn hoofdlijn enkele weken geleden bracht, maar nu frivoler.
Met een bijzonder rijke vertaling van tuttige peignoirstofjes en met masculiene ruitmantels waarvan het onderste deel in de glitter was gedoopt, werd de pyjama-party een feestelijke kijk op deels ingetogen, deels superluxe dagkleding. Erg fraai waren de diverse lingeriejurkjes onder warme (bont)jassen, die deden denken aan het sensuele beeld van Liz Taylor in onderjurk in de film Cat on a Hot Tin Roof.
Ingelogde abonnees van EWmagazine kunnen reageren
Bij het plaatsen van een reactie geldt een aantal voorwaarden. Klik hier voor de voorwaarden.
Reacties die anoniem worden geplaatst of met een overduidelijke schuilnaam zullen door de moderator worden verwijderd, evenals reacties die niets met het onderwerp van het artikel te maken hebben. Dit geldt evenzeer voor racistische of antisemitische reacties. De moderator handelt in opdracht van de hoofdredacteur.