En Cécile Narinx zette een kreeft op haar hoofd

24 januari 2013Leestijd: 4 minuten

Ook Amsterdam heeft zijn modedagen deze week. De opening van de Amsterdam Fashion Week (AFW) was woensdagavond een prettig contrast tussen het al dertig jaar weelderige werk van The People of the Labyrinths en de meer ernstige collectie die een groep AMFI-studenten collectief creëerde onder de misleidende naam Individuals.

De avond daarvoor deelde het tijdschrift Elle op onverwacht opgewekt wijze awards uit.

Het moet jaren geleden zijn. Romeo Gigli (Romeo wie?) trok nog drommen publiek in Milaan. En ik mocht – het blad waarvoor ik werkte had meer aanzien dan oplage – nog front row naast de toen vooral door zijn lengte indrukwekkende Andrė Leon Talley zitten. De goede ziel is nu bijna even breed als lang.

Fashion should be fun!

Na Talley’s zesde bulderende en gierende lachbui, merkte ik op dat mode hem wel zeer vrolijk stemde. ‘Honey,’ zo zei hij streng, terwijl hij mij stevig beetgreep, ‘Fashion should be fun!’

Een les die velen vergeten. Maar niet de meisjes van de Elle. Zij organiseerden weer hun jaarlijkse Style Awards, een feestelijke promotieavond voor het tijdschrift waarbij prijzen gaan naar aankomende stylisten, een Bekende Nederlandse, befaamd via media en rode lopers, en de schoonste van de avond. Feestelijke outfit en vooral iets fantasievols op het hoofd vormden de  gewenste verkleedcode.

Stekelige hoofden

Een dress code zonder kopzorg. Want het hoofddeksel moest geïnspireerd zijn op de vermaarde redactrices Anna Piaggi of Isabella Blow. Beide excentrieke hoed- en allesdragers zijn dood, maar leven voort omdat ze de meest uiteenlopende zaken op hun kop haalden. Blow had overigens een niet ongevaarlijke voorkeur voor scherpe, uitstekende staketsels. Erg oppassen als je naast of achter haar zat.

Piaggi ging graag als een regenboogkleurige Pierrot gekleed met de laatste jaren vooral een schalks schuin hoedje, maar moest ooit een feest voortijdig verlaten omdat de verse zeevruchten die ze op haar hoofd droeg stinkend ver over hun houdbaarheidsdatum waren.

Hoofdredacteur Elle, Cécile Narinx, was Blow en Piaggi tegelijk. Ze had een kreeft met priemende pootjes op haar hoofd gezet. Van plastic. Van hetzelfde materiaal droeg  Esther Coppoolse, Elle’s mode-chef, een Barbie, waarvan slechts de blote armen en benen uit Esther’s haarknot staken.

Tweedehands stijl

Tel daarbij op dat het thema van de avond Musical met veel zang en verdienstelijke dans was, de presentator Marc-Marie Huijbregts (die steeds onder de tonen van I Feel Pretty het toneel opkwam en daar onovertroffen grappig bleek) en iedereen zich erg had uitgedost. Kortom veel vrolijkheid én mode.

Actrice Eva Bartels werd gekozen als Queen of the Ball, mede door een grillige witte tak die ze in haar haar had gestoken. Ze gaf ruiterlijk toe dat het een gepikte versiering uit de foyer was. De ‘Bekende Rode Loopster’ die de Style Award won, was actrice Tjitske Reidinga, die het geheim van haar persoonlijke stijl weggaf door alle tweedehands winkels in Amsterdam te bedanken.

Opvallend dessin

Voor de AMFI-studenten die deelnamen aan het Individuals-samenwerkingsproject zal later de herinnering aan het harde werken vooral ‘fun’ zijn. Maar ze kunnen nu al samen met hun studiebegeleiders terugkijken op een geslaagde modeshow. Nog wel de AFW-openingsshow. Goedgekozen, want jong, niet bijzonder ervaren ontwerpers, die wel van plan zijn hun eigen beeld neer te zetten, zullen de inhoud van het AFW-programa  het beste bepalen.

De Individuals-show was strak, de mode hier en daar wat rimpelig en voorzien van wat extra flapjes en lapjes en imponerende hanenkammen, overwegend duister van toon, maar eerdaags alleszins goed te verkopen als prettig geslaagd design van jong talent.

De overheersende stijl leunde nogal zwaar op een mix van Ann Demeulemeester en de rock chicks  in glansleer  van de laatste jaren, maar hier en daar vlamde er een aangenaam opvallend en modieus dessin doorheen.

Caveman-chic

De show van The People of the Labyrinths (TPOTL) begon met een dertig jaar oud filmpje. Een heerlijk zoete herinnering aan het afstuderen van een van de TPOTL-mannen, Geert de Rooij. Dat deed hij toen in Arnhem met een collectie vol bizarre romantiek gedragen door de mooiste vogelverschrikkers, die ik ooit op een podium heb gezien.

Na het filmpje volgde er een reeks authentieke TPOTL-stukken, die Geert de Rooij met partner Hans Démoed sinds 1984 bracht.
Weelderig, grillig, sprookjesachtig, kleurig, soms sensueel, vaak prettig amorf en overduidelijk de basis van het succes van dit label dat de stijl nooit drastisch wijzigde en nog altijd excelleert met een expressieve oude hippie-stijl annex artistieke caveman-chic. Hoogst oorspronkelijk.

Van de oude TPOTL-vintagestukken verliep de show, grotendeels gepresenteerd op sympathiek ogende roodharigen, dan ook naadloos naar de nieuwe stukken voor komend seizoen.

Actuele mode? Nee, dat niet! Maar wel ontwerpen die een ongekende levendigheid in zich hebben. Alles bij elkaar overdonderend (gek genoeg op mannen minder dan op vrouwen) door de overvloed  aan signalen, maar per onderdeel uitstekend met plezier lang te dragen.