Cynisch of niet, maar dat spel in Den Haag boeit niemand

09 oktober 2013Leestijd: 2 minuten

GroenLinks is woensdag uit het begrotingsoverleg met het kabinet gestapt. Je zag achter de droeve oogjes van fractieleider Bram van Ojik dat hij getriomfeerd had.

Het is een spel. Op meerdere niveaus. Op meerdere schaakborden. Het kabinet en de oppositiepartijen wheelen en dealen dat het een lieve lust is.

Vandaag stapte Bram van Ojik met grote woorden uit de coalitie. Zijn toch al droeve oogjes waren nog verder dichtgeknepen. Maar daarachter zag je de triomf. Hij heeft zijn partij maar mooi op de kaart te gezet. De Grote Groene Leider wist vorige week al dat hij dat zou doen, maar nu is de aandacht van de media groter.

CDA

Eerder al stapte het CDA – morrend en knorrend- uit. Ook dat was uit effectbejag.

GroenLinks en CDA kregen vorig jaar van de kiezer een rode kaart. Allerlei interne rapporten verklaarden het verlies: geen smoel, geen doel. Dat wil de kiezer niet. Die wil een partij met principes. Met idealen.

Daarom koos Sybrand van Haersma Buma vorige week niet voor het landsbelang, maar voor zijn eigen christelijke kiezers. Ik vrees dat hij zich misrekent. CDA’ers willen juist graag verantwoordelijkheid nemen.

Pechtoliaans gelach

Alexander Pechtold zal nog even aan tafel blijven zitten. Hij zal zuchten. Hij zal steunen. Aan een willekeurige camera zal hij vertellen dat het kabinet wel over de brug moet komen.

En dan gaat hij zijn vingers weer natellen. De duim: onderwijs. De wijsvinger: alles hervormen. Bij de middelvinger lacht hij even Pechtoldiaans. Dan goochelt hij wat met cijfers en vertrekt lachend. Hij heeft zijn geurvlag weer afgegeven.

Natte vinger

Ook de president van De Nederlandsche Bank, Klaas Knot, is onderdeel van dat spel. Hij steekt zijn natte vinger in de lucht en ‘voelt’ dat we uit de recessie zijn. Heel toevallig in een week van zwaar overleg wijst hij naar de politiek die het prille herstel de kop in lijkt te drukken. Goh. Die manoeuvre komt zo uit het boekje ‘hoe speel ik mijzelf weer in de kijker’.

Bernard Wientjes (werkgevers) mompelt nog wat. Ton Heerts (werknemers) kijkt fronsend. Wouter Bos schrijft weer een Wiegeliaanse column om zijn eigen gelijk te halen.

Het is allemaal spel. Theater. De knikkers lijkt niemand te interesseren. God, wat een cynisme weer. Ja. Ik weet het.